Πιστοποίηση γλωσσικής επάρκειας ή ακόμα μια μορφή κυριαρχίας;

Η μεγάλη κοροϊδία με τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών πρέπει να σταματήσει τώρα ή να απολυθούν άμεσα όλοι οι καθηγητές που διδάσκουν ξένες γλώσσες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.  Δε νοείται αλλιώς γιατί κάποιος που έχει διδαχτεί αγγλικά, γαλλικά ή γερμανικά στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση (και μάλιστα ως μάθημα υποχρεωτικό για τη λήψη πτυχίου) να χρειάζεται κάποια άλλη πιστοποίηση γλωσσικής επάρκειας.  Εκτός βέβαια από την υποστήριξη ενός μηχανισμού αφαίμαξης του οικογενειακού προϋπολογισμού (να σκεφτεί κανείς ότι ένα τυπικό φροντιστήριο ξένων γλωσσών ζητά για το proficiency περίπου 2000 ευρώ, αφού για τη λήψη του απαιτούνται δύο χρόνια). 

Αναρωτιέμαι ένα lower, το οποίο αποκτήθηκε στην ηλικία των 18 χρόνων και έκτοτε ο κάτοχός του δεν έχει ασχοληθεί ποτέ ξανά με τα αγγλικά, τι αξία έχει έπειτα από 10 – 15 χρόνια; Επίσης, ειλικρινά δε γνωρίζω γιατί κάποιος κλητήρας σε υπουργείο χρειάζεται να έχει πιστοποιητικό γλωσσικής επάρκειας ή ακόμα και ο υπάλληλος του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης να  χρειάζεται κάτι τέτοιο (τυχαία τα παραδείγματα).  Συνεπώς, η ζήτηση τέτοιων πιστοποιητικών από τον ΑΣΕΠ πιστοποιεί μόνο τη βαθύτατη διασύνδεση ανάμεσα σε κάποιους που προφανώς επωφελούνται από αυτή τη διαδικασία παραγωγής πιστοποιήσεων και του επίσημου ελληνικού κράτους. Για την περίπτωση ECDL καλύτερα να μην αναφερθώ, αφού οι πάντες γνωρίζουν γιατί έγινε προαπαιτούμενο για την πρόσληψη στο δημόσιο και ποιοι επωφελήθηκαν από αυτό.     

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι η πιστοποίηση είναι απαραίτητη στα μεταπτυχιακά προγράμματα, ώστε ο φοιτητής να μπορεί να έχει πρόσβαση στη ξενόγλωσση βιβλιογραφία. Φυσικά. Ωστόσο, για την παρακολούθηση μεταπτυχιακών προγραμμάτων θα αρκούσε ένα απλό τεστ, ώστε να βεβαιωθεί το επίπεδο γλωσσικής επάρκειας των υποψηφίων.

Συνοψίζοντας, η πιστοποίηση της γλωσσικής επάρκειας επιτελεί μια τριπλή λειτουργία: α) διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ώστε οι οικογένειες να συνηθίζουν την ιδέα να πληρώνουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, κάτι που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι φροντίδα του κράτους, β) διαμορφώνει συνθήκες διαπλοκής ιδιωτικής πρωτοβουλίας και κρατικής ενθάρρυνσης, αφού ο ιδιώτης παράγει και πουλά ένα προϊόν που το κράτος έχει καταστήσει προαπαιτούμενο για διάφορες διαδικασίες (όπως πρόσληψη σε εργασία, πρόσβαση σε μεταπτυχιακά προγράμματα κτό.) και γ) επιβεβαιώνει την κυριαρχούμενη θέση της χώρας μας, αφού αυτό εκδίδεται από συγκεκριμένους οργανισμούς (τελευταία το κρατικό πιστοποιητικό γλωσσομάθειας προσπαθεί να ανατρέψει αυτή τη λογική και βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση.  Σημειώνω όμως ότι το κράτος δεν πρέπει να αφήσει την προετοιμασία του στα φροντιστήρια, αλλά αυτή θα μπορούσε να γίνεται στα σχολεία και να λαμβάνουν οι μαθητές, αν θέλουν, την κρατική πιστοποίηση με ελάχιστο κόστος).

Η πρόταση μου είναι απλή: αντί να πετάτε χρήματα στα φροντιστήρια ταξιδέψτε στη χώρα της οποίας τη γλώσσα θέλετε να μάθετε (θα σας κοστίσει σίγουρα λιγότερο).  Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθετε μια γλώσσα και ταυτόχρονα να διασκεδάσετε.  Γιατί η γνώση είναι πρώτα από όλα διασκέδαση.  

Και για να κλείσω όπως άρχισα: ή απολύουμε όλους τους καθηγητές ξένων γλωσσών ή σταματάμε να θεωρούμε προαπαιτούμενο για πρόσληψη σε δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς ακριβοπληρωμένα πιστοποιητικά γλωσσικής επάρκειας, δοσμένα τις περισσότερες φορές από οργανισμούς που επιβεβαιώνουν ότι η θέση της χώρας μας είναι αυτή της κυριαρχούμενης και όχι της κυρίαρχης.