Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

[για το καλοκαίρι, που πέρασε]


βουλιάζοντας την ανθρωπινότητά μας 

πολλές οργιές κάτω από την επιφάνεια
του Αιγαίου

κολυμπήσαμε κι αυτό το καλοκαίρι  

σε μια σκάφη με σκατά



Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Rhapsody on a Windy Night


by T. S. Eliot



Twelve o’clock.
Along the reaches of the street
Held in a lunar synthesis,
Whispering lunar incantations
Dissolve the floors of memory
And all its clear relations,
Its divisions and precisions.
Every street lamp that I pass
Beats like a fatalistic drum,
And through the spaces of the dark
Midnight shakes the memory
As a madman shakes a dead geranium.

Half-past one,
The street-lamp sputtered,
The street-lamp muttered,
The street-lamp said, “Regard that woman
Who hesitates toward you in the light of the door
Which opens on her like a grin.
You see the border of her dress
Is torn and stained with sand,
And you see the corner of her eye
Twists like a crooked pin.”

The memory throws up high and dry
A crowd of twisted things;
A twisted branch upon the beach
Eaten smooth, and polished
As if the world gave up
The secret of its skeleton,
Stiff and white.
A broken spring in a factory yard,
Rust that clings to the form that the strength has left
Hard and curled and ready to snap.

Half-past two,
The street-lamp said,
“Remark the cat which flattens itself in the gutter,
Slips out its tongue
And devours a morsel of rancid butter.”
So the hand of the child, automatic,
Slipped out and pocketed a toy that was running along the quay.
I could see nothing behind that child’s eye.
I have seen eyes in the street
Trying to peer through lighted shutters,
And a crab one afternoon in a pool,
An old crab with barnacles on his back,
Gripped the end of a stick which I held him.

Half-past three,
The lamp sputtered,
The lamp muttered in the dark.
The lamp hummed:
“Regard the moon,
La lune ne garde aucune rancune,
She winks a feeble eye,
She smiles into corners.
She smooths the hair of the grass.
The moon has lost her memory.
A washed-out smallpox cracks her face,
Her hand twists a paper rose,
That smells of dust and eau de Cologne,
She is alone
With all the old nocturnal smells
That cross and cross across her brain.”
The reminiscence comes
Of sunless dry geraniums
And dust in crevices,
Smells of chestnuts in the streets,
And female smells in shuttered rooms,
And cigarettes in corridors
And cocktail smells in bars.

The lamp said,
“Four o’clock,
Here is the number on the door.
Memory!
You have the key,
The little lamp spreads a ring on the stair.
Mount.
The bed is open; the tooth-brush hangs on the wall,
Put your shoes at the door, sleep, prepare for life.”

The last twist of the knife.


#ποιήματα_που_αγαπώ

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

[άτιτλο]

σου είπα
έλα να ζήσουμε
για πάντα μαζί και ευτυχισμένοι
στο ποίημα μου
και συ
με κοίταξες μ' εκείνο το βλέμμα σου
το σκυθικό
και χάθηκες
στο σκοτάδι της νύχτας
σε μια στιγμή
έγινε ο κόσμος
πυριφλεγές ολοκαύτωμα
και το ποίημα μου
στάχτες και αποκαΐδια

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

The explanation



τα πράγματα στην καθημερινότητα είναι όπως φαίνονται, αλλά το "πώς φαίνονται" αλλάζει συνεχώς
E. Goffman

Πίνακας: Rene Magritte, The explanation, 1952

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Έλληνες ποιητές που αγαπώ

τον Γιώργο Σεφέρη,
τον Νίκο Καρούζο,
Ν. Λαπαθιώτη, Μ. Παπανικολάου,
Τ. Παπατσώνη,
τον Γιώργη Παυλόπουλο,
τον Αναγνωστάκη,
τον Καρυωτάκη,
τον Τ. Δενέγρη,
τον Μίλτο Σαχτούρη,
τον Ν. Κάλας,
τον Α. Κάλβο,
την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ,
την Κατερίνα Γώγου,
Ζωή Καρέλλη, Τζένη Μαστοράκη, Μαρία Λαϊνά,
τον Χριστόφορο Λιοντάκη, την Άντεια Φραντζή,
τον Μάριο Μέσκο,
τον Χριστιανόπουλο,
τον Καβάφη,
τον Γιώργο Λίκο,
τον Νίκο Λαδά,
τον Άγγελο Σικελιανό,
τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τη Μάτση Χατζηλαζάρου,
τον Εγγονόπουλο,
τον Ουράνη,
τον Σπύρο Βασιλειάδη,
την Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, 

τον Αλέξη Τραϊανό,
τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου,
τον Α, Φωστιέρη,
τον Μ. Γκανά,
τον Φ. Αγγουλέ,
τον Τέλλο Άγρα,
τον Γ. Βαρβέρη, τον Νίκο Φωκά, τον Καίσαρα Εμμανουήλ, τον Καββαδία,
τον Θωμά τον Γκόρπα, τον Μιχάλη Κατσαρό, τον Θανάση τον Κωσταβάρα, τον Γιάννη Σκαρίμπα,
τον Γκάτσο,
τον Αργύρη Χιόνη, τον Τάκη Παυλοστάθη,
τον Ηλία Λάγιο,
τον Έκτορα Κακναβάτο,
τον Δημήτρη Παπαρρηγόπουλο,

τον Χρίστο Λάσκαρη
την Αλεξάνδρα Μπακονίκα
τον Μιχάλη Μήτρα



Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Ρίμα

του Γιώργου Σεφέρη

Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δέντρα… πουλιά… κυνήγι…

Κορμί, μαύρο μες στο λιοπύρι σαν το σταφύλι
κορμί πλούσιο καράβι μου, πού ταξιδεύεις;
Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι
και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη…


(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει).

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

[τη μέρα εκείνη]

τη μέρα εκείνη
που ζήσαμε
όπως οι πρωτόπλαστοι
τη μέρα εκείνη
θα έχουμε νόμισμα στα δόντια
κολυμπώντας την άλλη θάλασσα

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

[είναι το σχολείο εχθρός του βιβλίου και της ανάγνωσης; ]


Και ήρθε η λίστα με τα πράγματα που θα χρειαστούν εφέτος τα παιδιά για το σχολείο, τετράδια, μολύβια, ψαλίδια με άκρες στρογγυλεμένες, γεωμετρικά όργανα και …να ντύσουμε τα βιβλία για να τα κρατήσουμε όμορφα και καθαρά. Να ντύσουμε τα βιβλία για να τα κρατήσουμε όμορφα και καθαρά λες και τα βιβλία είναι κάνα ιερό αντικείμενο. Κάτι που πρέπει να μείνει ανέγγιχτο… Τα βιβλία είναι χρηστικά αντικείμενα που τα τσαλακώνουμε, τα υπογραμμίζουμε, τα ζωγραφίζουμε, τα σημειώνουμε, τα τρώμε ρε αδερφέ για να τα κάνουμε σάρκα και αίμα μας. Με αυτή την τυπολατρία και την εμμονή δημιουργούμε (δυνητικά) εχθρούς των βιβλίων και της ανάγνωσης. 

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

[στο ποίημα που δεν έχω γράψει ακόμα]

στο ποίημα
που δεν έχω γράψει ακόμα
σκοτώνω όλους τους εφιάλτες μου
εκτός από έναν
τον αφήνω
να συνεχίζει να ζει
για να γράψω
το ποίημα
που
σκοτώνω όλους τους εφιάλτες μου
εκτός από έναν

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

[Η λογοθεωρία]



Η λογοθεωρία ασχολείται με την κατανόηση και ερμηνεία νοημάτων που έχουν παραχθεί κοινωνικά.  Συνεπώς αντιτίθεται στις αιτιακές εξηγήσεις των κοινωνικών φαινομένων, οι οποίες θεωρούν ότι τα εμπειρικά συμβάντα υπόκεινται σε καθολικούς νόμους, και στον κριτικό ρεαλισμό, ο οποίος πιστεύει ότι τα εμπειρικά συμβάντα εξαρτώνται από την ύπαρξη εγγενών αιτιακών ιδιοτήτων των αντικειμένων.  Αυτό σημαίνει ότι για τη λογοθεωρία σκοπός της κοινωνικής έρευνας είναι να συλλάβει τους ιστορικά συγκεκριμένους κανόνες και συμβάσεις που δομούν την παραγωγή των νοημάτων σε συγκεκριμένα ιστορικά συγκείμενα.  Έτσι, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικοί δρώντες κατασκευάζουν νοήματα μέσα σε ατελείς και αναποκρίσιμες κοινωνικές δομές.  Επομένως, η λογοθεωρία ασχολείται με το πώς, υπό ποιες συνθήκες, και για ποιους λόγους, οι λόγοι κατασκευάζονται, αμφισβητούνται και αλλάζουν.  Για να το πετύχει αυτό, εξετάζει τις συγκεκριμένες δομές μέσα στις οποίες οι κοινωνικοί δρώντες λαμβάνουν αποφάσεις και συναρθρώνουν ηγεμονικά προτάγματα και ρηματικούς σχηματισμούς.  Επιπρόσθετα, η λογοθεωρία τοποθετεί τις ερευνούμενες πρακτικές και λογικές στα ευρύτερα ιστορικά και κοινωνικά τους συγκείμενα έτσι ώστε να αποκτήσουν ενδεχόμενες διαφορετικές σημασίες και να προσφέρουν τη βάση για μια πιθανή κριτική και μετασχηματισμό των υπαρχουσών πρακτικών και κοινωνικών νοημάτων.


Για περισσότερα (και βιβλιογραφικές παραπομπές): 



Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

[χωρίς τίτλο]

σε κοίταζα
ώρες πολλές
μπροστά στη μεγάλη θάλασσα
της νύχτας
που μύριζε το άρωμα των μαλλιών σου

και
είχα την αίσθηση
ότι σε γνώριζα τόσο καλά
όπως το ψάρι μια βουλιαγμένη πολιτεία



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...