Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015
Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015
[άτιτλο]
καμιά φορά
εκεί που διαβάζω κάποιο βιβλίο ή στοχάζομαι πάνω σ’
έναν στίχο του Σοφοκλή
νιώθω σα να ακούω
δίπλα στο αφτί μου
το γέλιο της φωνής σου
ιδανικό και αγαπημένο γέλιο
κάποτε
μα τώρα πια
μου μοιάζει ψεύτικο και κάτι σαν ξένο
και αναίσχυντο πολύ
Mark Rothko, No 20 (1957) |
Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015
9 + 1 Quotes of Woody Allen
1. To you I'm an atheist; to God, I'm the Loyal Opposition
2. If God exists, I hope has a good excuse
2. If God exists, I hope has a good excuse
3. I don't want to achieve immortality through my work... I want to achieve it through not dying
4. I can't listen to that much Wagner. I start getting the urge to conquer Poland
5. My brain: it's my second favorite organ
6. My education was dismal. I went to a series of schools for mentally disturbed teachers
7. Harvard makes mistakes too, you know. Kissinger taught there
8. I took a speed-reading course and read War and Peace in twenty minutes. It involves Russia
9. Life is full of misery, loneliness, and suffering - and it's all over much too soon
(+ 1) Is sex dirty? Only if it's done right
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015
...αν δεν υπήρχαν τα βιβλία
Ο καρδινάλιος Βησσαρίων (1403 – 1472) στην επιστολή της
31ης Μαΐου του 1468 που απευθυνόταν στον δόγη Κριστόφορο Μόρο (1462 - 1471), η οποία
συνόδευε το κληροδότημα της βιβλιοθήκης του στην πόλη της Βενετίας (482 ελληνικοί
τόμοι και 264 λατινικοί τόμοι), έγραφε:
«Τα βιβλία είναι γεμάτα με λόγια σοφών, με
παραδείγματα των αρχαίων για τα ήθη,
τους νόμους, τη θρησκεία. Ζούνε,
συζητάνε, μιλάνε μαζί μας, μας διδάσκουν, μας δασκαλεύουν, μας παρηγορούν,
κάνουν αισθητή την παρουσία τους βάζοντας μπροστά στα μάτια μας πράγματα που
έχουν φύγει από τη μνήμη μας. Τόσο
μεγάλη είναι η αξιοπρέπεια, η μεγαλοσύνη και η ιερότητά τους που, αν δεν
υπήρχαν τα βιβλία, θα ήμασταν άξεστοι και ανίδεοι, χωρίς καμιά ανάμνηση του
παρελθόντος, χωρίς κανένα παράδειγμα. δεν θα είχαμε καμιά
γνώση των ανθρώπινων και των θείων πραγμάτων. το ίδιο το μνήμα
που δέχεται τα σώματά μας θα έσβηνε και τη μνήμη των ανθρώπων».
(μικρό υπόμνημα)
Ο τίτλος παραπέμπει στο πολύ ενδιαφέρον δοκίμιο του Νίκου
Τσούλια «Αν έλειπαν τα βιβλία…»
Το περιεχόμενο είναι αντιγραφή από το βιβλίο του Ordine Η χρησιμότητα του άχρηστου (Άγρα, 2014: 148 - 149), σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη (ο οποίος ‘έφυγε’ εφέτος)
Ο Ordine μεταγράφει την επιστολή του Βησσαρίωνα από το βιβλίο
του Eugenio Garin, La Cultura del Rinascimento (1988: 41)
Για τον καρδινάλιο Βησσαρίωνα βλέπε πρόχειρα στη Βικιπαίδεια
Για τη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη, στην οποία βρίσκονται οι
‘τόμοι’ και οι συλλογές χειρογράφων του καρδινάλιου Βησσαρίωνα βλέπε στη Βικιπαίδεια
Για τους δόγηδες της Βενετίας, βλέπε πάλι στη Βικιπαίδεια
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015
Ὁ ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος
Θαμνώδη ρήματα καὶ φύλλα καταπράσινα τῆς γλώσσας.
Μεγάλος ἄνθρωπος κι ἀνέσπερος ποὺ κράτησε
τὸν πόνο στὸ σωστό του τὸ ὕψος
ἀγνοώντας καὶ δημοτικισμοὺς καὶ μαρξισμοὺς καὶ μόδες
ἀγνοώντας τὰ ἑκάστοτε μορμολύκεια
τὴν ἀσίγαστη γενικότητα τῶν πιθήκων
ἀγνοώντας τὸν αἰώνα τῆς καλπάζουσας ἐξυπνάδας
ὁ ἀνοξείδωτος.
Ἤδη τὰ θύματα τῆς προόδου ποὺ πρόωρα σκουριάζει
πᾶνε στὴν πατρίδα του τὴ Σκιάθο
κι ἀγοράζουν ἐλπίζοντας οἰκόπεδα
πᾶνε γιὰ λίγο ἀεράκι, γιὰ λίγη θάλασσα καὶ φρέσκο φεγγάρι.
Μὰ εἶν᾿ ἀδύνατο νὰ κοροϊδέψουμε τὴ ρημαγμένη φύση
μὲ ξυπόλητα Σαββατοκύριακα καὶ μὲ τροχόσπιτα.
Ὁ ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος
ἐκεῖνος ὁ περιούσιος Παπαδιαμάντης
καὶ τὸ κεράκι μας ἀκόμη δὲν τὸ θέλει.
Μεγάλος ἄνθρωπος κι ἀνέσπερος ποὺ κράτησε
τὸν πόνο στὸ σωστό του τὸ ὕψος
ἀγνοώντας καὶ δημοτικισμοὺς καὶ μαρξισμοὺς καὶ μόδες
ἀγνοώντας τὰ ἑκάστοτε μορμολύκεια
τὴν ἀσίγαστη γενικότητα τῶν πιθήκων
ἀγνοώντας τὸν αἰώνα τῆς καλπάζουσας ἐξυπνάδας
ὁ ἀνοξείδωτος.
Ἤδη τὰ θύματα τῆς προόδου ποὺ πρόωρα σκουριάζει
πᾶνε στὴν πατρίδα του τὴ Σκιάθο
κι ἀγοράζουν ἐλπίζοντας οἰκόπεδα
πᾶνε γιὰ λίγο ἀεράκι, γιὰ λίγη θάλασσα καὶ φρέσκο φεγγάρι.
Μὰ εἶν᾿ ἀδύνατο νὰ κοροϊδέψουμε τὴ ρημαγμένη φύση
μὲ ξυπόλητα Σαββατοκύριακα καὶ μὲ τροχόσπιτα.
Ὁ ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος
ἐκεῖνος ὁ περιούσιος Παπαδιαμάντης
καὶ τὸ κεράκι μας ἀκόμη δὲν τὸ θέλει.
Νίκος Καρούζος, 1972
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015
Αναπαραστάσεις της βίας στο αναγνωστικό Ελεύθερη Ελλάδα (1944): ένα (μικρο-) επεισόδιο βίας των κυριαρχούμενων
Περίληψη
Αξονική θέση του άρθρου είναι ότι η βία των καταπιεσμένων δεν συνιστά επιλογή (Labica, 2014: 52), αλλά αποτέλεσμα της βίας που υφίστανται και συνεπώς δεν μπορεί να εξισωθεί η βία των κυρίαρχων από την αντιβία των κυριαρχούμενων. Για να υποστηρίξω τη βασική μου θέση θα αναλύσω –μέσω μιας συμπτωματικής ανάγνωσης (Althusser et al, 2003)- ένα (μικρο-) επεισόδιο βίας των καταπιεσμένων, από το αναγνωστικό Ελεύθερη Ελλάδα, έκδοση της ΠΕΕΑ (1944), όπως αυτό περιγράφεται στο κεφάλαιο με τίτλο «Απ’ εδώ πέρασαν Βούλγαροι…» (104 – 108). Με αυτό τον τρόπο συγκεκριμενοποιώ –στο συμβολικό επίπεδο- τη βία και προσδιορίζω την ιστορικά διαμορφωμένη και καθορισμένη συγκυρία, εντός της οποίας λαμβάνει χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο θα χρησιμοποιήσω την έννοια της εξάρθρωσης (Laclau, 1997) με σκοπό να καταδείξω ότι μια εμπειρία αρνητικότητας μπορεί να λειτουργήσει και ως συνθήκη δυνατότητας για μια νέα ανασυνάρθρωση του νοήματος. Στόχος μου είναι να διερευνήσω και αξιολογήσω κριτικά τη ρητορική του κειμένου και ποιες θέσεις υποκειμένου και ταυτοτήτων αυτό κατασκευάζει, δηλαδή την ιδεολογική λειτουργία του κειμένου του αναγνωστικού βιβλίου και τα αποτελέσματα εξουσίας που επιφέρει ως προς την αναπαράσταση της βίας και την κατασκευή (παιδικών) υποκειμένων και ταυτοτήτων.
[forthcoming]
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015
Το Top -10 των Υπομνημάτων
2. Ηθογραφικά στοιχεία και αφηγηματικές τεχνικές στο «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» και στο «Ο Μοσκώβ-Σελήμ» του Γ. Μ. Βιζυηνού
3. Οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη και ο αγώνας λόγωνανάμεσα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη
4. Ρομαντισμός
5. Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι: το Β' Σχεδιάσμα
6. Από τον Ρεαλισμό στον Μοντερνισμό
7. Η ποιητική του Καλλίμαχου. Ανάλυση της δομής του Ύμνου στον Απόλλωνα
8. «Τυπολογία εκπαιδευτικών αναγκών στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα ειδίκευσης του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου ‘Εκπαίδευση Ενηλίκων’»
9. Καβάφης και Καρυωτάκης: ποιήματα ποιητικής
10. Ο Παρθενώνας και τα νεοκλασικά κτήρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Αμερικάνικης Πρεσβείας
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015
Η Βαγδάτη του Hafidh al-Droubi
Street Scene in Baghdad, 1976 |
Souq in Baghdad, 1973 |
Watermelon Sellers, 1969 |
Baghdad Cafe, 1969 |
Women in Cafe, 1960 |
Untitled, 1928 |
Hafidh al-Droubi, 1914 - 1991 |
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015
Τρεις Σάτιρες του Καρυωτάκη (1927)
Μικρή Ασυμφωνία σε Α Μείζον
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει,
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο
ίδια τον ένα και τον άλλο;
Τους τρόπους, το παράστημά σας,
το θελκτικό μειδίαμά σας,
το monocle που σας βοηθάει
να βλέπετε μόνο στο πλάι
και μόνο αυτούς να χαιρετάτε
όσοι μοιάζουν αριστοκράται,
την περιποιημένη φάτσα,
την υπεροπτική γκριμάτσα
από τη μια μεριά να βάλει
της ζυγαριάς, κι από την άλλη
πλάστιγγα να βροντήσω κάτου,
μισητό σκήνωμα, θανάτου
άθυρμα, συντριμμένο βάζον,
εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος τελευταίος θα γελάσει;
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει,
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο
ίδια τον ένα και τον άλλο;
Τους τρόπους, το παράστημά σας,
το θελκτικό μειδίαμά σας,
το monocle που σας βοηθάει
να βλέπετε μόνο στο πλάι
και μόνο αυτούς να χαιρετάτε
όσοι μοιάζουν αριστοκράται,
την περιποιημένη φάτσα,
την υπεροπτική γκριμάτσα
από τη μια μεριά να βάλει
της ζυγαριάς, κι από την άλλη
πλάστιγγα να βροντήσω κάτου,
μισητό σκήνωμα, θανάτου
άθυρμα, συντριμμένο βάζον,
εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος τελευταίος θα γελάσει;
Σταδιοδρομία
Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.
«Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες»
θα γράψουν οι εφημερίδες.
«Κλεαρέτη Δίπλα - Μαλάμου»
και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου.
Την ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.
Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου.
Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
λογίους και τους διδασκάλους.
Τα λόγια μου θα' χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.
Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.
«Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες»
θα γράψουν οι εφημερίδες.
«Κλεαρέτη Δίπλα - Μαλάμου»
και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου.
Την ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.
Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου.
Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
λογίους και τους διδασκάλους.
Τα λόγια μου θα' χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.
Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Αμάλθειο κέρας.
(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου
κατακορύφως.
Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Ετσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Αμάλθειο κέρας.
(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου
κατακορύφως.
Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Ετσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015
Stephen King, Περί συγγραφής. Το χρονικό μιας τέχνης
Η αλήθεια είναι ότι Κινγκ δεν έχω πολυδιαβάσει.
Το τελευταίο δικό του που διάβασα ήταν το Χρήσιμα Αντικείμενα. Και το πρώτο ήταν (μάλλον) το Πράσινο Μίλι. Ανάμεσά τους διάβασα το 22/11/63, το Κάρυ, το Μίζερι και Το Κοράκι.
Θεωρώ ότι πρόκειται για έναν συγγραφέα που ξέρει να αφηγείται, να λέει μια ιστορία -και τη λέει πολύ καλά (καλύτερα από πολλούς άλλους).
Στο Περί Συγγραφής ανακάλυψα το ειλικρινές πάθος του Κινγκ για την αφήγηση. Είναι ένας συγγραφέας που έχει πάθος με το να αφηγείται ιστορίες, και τις αφηγείται για να διασκεδάσει ο ίδιος κι όχι για να γίνει πλούσιος ή διάσημος. Κάποιος που θα συνέχιζε να αφηγείται τις ιστορίες του ακόμα και αν δεν τις αγόραζε κανείς. Και αυτό νομίζω ότι είναι το "μέγα μάθημα" αυτού του βιβλίου: καμιά αποτυχία, απόρριψη, αντιξοότητα, κανείς και τίποτα, να μη σε κάνουν να λοξοδρομήσεις από αυτά που "ζητεί η ψυχή σου".
Στο βιβλίο, πέρα από τα αυτοβιογραφικά μέρη (Το "Βιογραφικό Σημειώμα" και το "Περί Ζωής: Ένα Υστερόγραφο"), περιλαμβάνεται και ένα -εκτενές- κομμάτι για την 'εργαλειοθήκη' του συγγραφέα (σσ. 115 - 259)
Αντιγράφω, λοιπόν, 20 κανόνες για τη δημιουργική συγγραφή που προτείνει ο Κινγκ, από το βιβλιοφιλικό μπλογκ των Barnes & Nobles:
1. First write for yourself, and then worry about the audience. “When
you write a story, you’re telling yourself the story. When you rewrite,
your main job is taking out all the things that are not the story. Your stuff starts out being just for you, but then it goes out.”
2. Don’t use passive voice. “Timid writers like passive verbs
for the same reason that timid lovers like passive partners. The passive
voice is safe. The timid fellow writes “The meeting will be held at
seven o’clock” because that somehow says to him, ‘Put it this way and
people will believe you really know. ‘Purge this quisling
thought! Don’t be a muggle! Throw back your shoulders, stick out your
chin, and put that meeting in charge! Write ‘The meeting’s at seven.’
There, by God! Don’t you feel better?”
3. Avoid adverbs. “The adverb is not your friend. Consider the
sentence “He closed the door firmly.” It’s by no means a terrible
sentence, but ask yourself if ‘firmly’ really has to be there. What
about context? What about all the enlightening (not to say emotionally
moving) prose which came before ‘He closed the door firmly’? Shouldn’t this tell us how he closed the door? And if the foregoing prose does tell us, then isn’t ‘firmly’ an extra word? Isn’t it redundant?”
4. Avoid adverbs, especially after “he said” and “she said.” “While to write adverbs is human, to write ‘he said’ or ‘she said’ is divine.”
5. But don’t obsess over perfect grammar. “Language does not
always have to wear a tie and lace-up shoes. The object of fiction isn’t
grammatical correctness but to make the reader welcome and then tell a
story… to make him/her forget, whenever possible, that he/she is reading
a story at all.”
6. The magic is in you. “I’m convinced that fear is at the
root of most bad writing. Dumbo got airborne with the help of a magic
feather; you may feel the urge to grasp a passive verb or one of those
nasty adverbs for the same reason. Just remember before you do that
Dumbo didn’t need the feather; the magic was in him.”
7. Read, read, read. “You have to read widely, constantly
refining (and redefining) your own work as you do so. If you don’t have
time to read, you don’t have the time (or the tools) to write.”
8. Don’t worry about making other people happy. “Reading at
meals is considered rude in polite society, but if you expect to succeed
as a writer, rudeness should be the second to least of your concerns.
The least of all should be polite society and what it expects. If you
intend to write as truthfully as you can, your days as a member of
polite society are numbered, anyway.”
9. Turn off the TV. “Most exercise facilities are now equipped
with TVs, but TV—while working out or anywhere else—really is about the
last thing an aspiring writer needs. If you feel you must have the news
analyst blowhard on CNN while you exercise, or the stock market
blowhards on MSNBC, or the sports blowhards on ESPN, it’s time for you
to question how serious you really are about becoming a writer. You must
be prepared to do some serious turning inward toward the life of the
imagination, and that means, I’m afraid, that Geraldo, Keigh Obermann,
and Jay Leno must go. Reading takes time, and the glass teat takes too
much of it.”
10. You have three months. “The first draft of a book—even a long one—should take no more than three months, the length of a season.”
11. There are two secrets to success. “When I’m asked for ‘the
secret of my success’ (an absurd idea, that, but impossible to get away
from), I sometimes say there are two: I stayed physically healthy, and I
stayed married. It’s a good answer because it makes the question go
away, and because there is an element of truth in it. The combination of
a healthy body and a stable relationship with a self reliant woman who
takes zero shit from me or anyone else has made the continuity of my
working life possible. And I believe the converse is also true: that my
writing and the pleasure I take in it has contributed to the stability
of my health and my home life.”
12. Write one word at a time. “A radio talk-show host asked me
how I wrote. My reply—’One word at a time’—seemingly left him without a
reply. I think he was trying to decide whether or not I was joking. I
wasn’t. In the end, it’s always that simple. Whether it’s a vignette of a
single page or an epic trilogy like ‘The Lord Of The Rings,’ the work
is always accomplished one word at a time.”
13. Eliminate distraction. “There should be no telephone in
your writing room, certainly no TV or videogames for you to fool around
with. If there’s a window, draw the curtains or pull down the shades
unless it looks out at a blank wall.”
14. Stick to your own style. “One cannot imitate a writer’s
approach to a particular genre, no matter how simple what the writer is
doing may seem. You can’t aim a book like a cruise missile, in other
words. People who decide to make a fortune writing lik John Grisham or
Tom Clancy produce nothing but pale imitations, by and large, because
vocabulary is not the same thing as feeling and plot is light years from
the truth as it is understood by the mind and the heart.”
15. Dig. “When, during the course of an interview for The New
Yorker, I told the interviewer (Mark Singer) that I believed stories are
found things, like fossils in the ground, he said that he didn’t
believe me. I replied that that was fine, as long as he believed that I
believe it. And I do. Stories aren’t souvenir tee-shirts or Game Boys.
Stories are relics, part of an undiscovered pre-existing world. The
writer’s job is to use the tools in his or her toolbox to get as much of
each one out of the ground intact as possible. Sometimes the fossil you
uncover is small; a seashell. Sometimes it’s enormous, a Tyrannosaurus
Rex with all the gigantic ribs and grinning teeth. Either way, short
story or thousand page whopper of a novel, the techniques of excavation
remain basically the same.”
16. Take a break. “If you’ve never done it before, you’ll find
reading your book over after a six-week layoff to be a strange, often
exhilarating experience. It’s yours, you’ll recognize it as yours, even
be able to remember what tune was on the stereo when you wrote certain
lines, and yet it will also be like reading the work of someone else, a
soul-twin, perhaps. This is the way it should be, the reason you waited.
It’s always easier to kill someone else’s darlings that it is to kill
your own.”
17. Leave out the boring parts and kill your darlings. “Mostly
when I think of pacing, I go back to Elmore Leonard, who explained it
so perfectly by saying he just left out the boring parts. This suggests
cutting to speed the pace, and that’s what most of us end up having to
do (kill your darlings, kill your darlings, even when it breaks your
ecgocentric little scribbler’s heart, kill your darlings.)”
18. The research shouldn’t overshadow the story. “If you do need to do research because parts of your story deal with things about which you know little or nothing, remember that word back.
That’s where research belongs: as far in the background and the back
story as you can get it. You may be entranced with what you’re learning
about the flesh-eating bacteria, the sewer system of New York, or the
I.Q. potential of collie pups, but your readers are probably going to
care a lot more about your characters and your story.”
19. You become a writer simply by reading and writing. “You don’t need
writing classes or seminars any more than you need this or any other
book on writing. Faulkner learned his trade while working in the Oxford,
Mississippi post office. Other writers have learned the basics while
serving in the Navy, working in steel mills or doing time in America’s
finer crossbar hotels. I learned the most valuable (and commercial) part
of my life’s work while washing motel sheets and restaurant tablecloths
at the New Franklin Laundry in Bangor. You learn best by reading a lot
and writing a lot, and the most valuable lessons of all are the ones you
teach yourself.”
20. Writing is about getting happy. “Writing isn’t about
making money, getting famous, getting dates, getting laid, or making
friends. In the end, it’s about enriching the lives of those who will
read your work, and enriching your own life, as well. It’s about getting
up, getting well, and getting over. Getting happy, okay? Writing is
magic, as much the water of life as any other creative art. The water is
free. So drink.”
Αντιγράφω και από τη BiblioNet το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Το 1999, ο Στίβεν Κινγκ άρχισε να γράφει ένα βιβλίο για την τέχνη του -και τη ζωή του. Στα μέσα εκείνου του χρόνου, ένα ατύχημα που πήρε ευρύτατη δημοσιότητα διεθνώς παραλίγο να βάλει τέλος και στα δύο. Και στους κρίσιμους μήνες που ακολούθησαν, ο σύνδεσμος ανάμεσα στο γράψιμο και τη ζωή έγινε πιο σημαντικός από ποτέ.
Σπάνια ένα βιβλίο για τη συγγραφή είναι τόσο σαφές, τόσο χρήσιμο και τόσο αποκαλυπτικό. Το "Περί συγγραφής" αρχίζει με μια συναρπαστική εξιστόρηση της παιδικής ηλικίας του Κινγκ και της ασυνήθιστα πρώιμης επικέντρωσής του στο γράψιμο ιστοριών. Μια σειρά από γλαφυρές αναμνήσεις από την εφηβεία, το κολέγιο και τα δύσκολα χρόνια που οδήγησαν στο πρώτο του μυθιστόρημα, το "Κάρι", θα δώσουν στους αναγνώστες την ευκαιρία να δουν τη διαμόρφωση ενός συγγραφέα από μια καινούρια, και συχνά πολύ αστεία, οπτική γωνία. Στη συνέχεια ο Κινγκ καταπιάνεται με τα βασικά εργαλεία της δουλειάς του -το πώς εξελίσσονται και πολλαπλασιάζονται με τη χρήση, και πώς πρέπει κανείς να μπορεί να τα αξιοποιεί ανά πάσα στιγμή. Και ξεναγεί τον αναγνώστη σε διάφορα καίρια σημεία της ζωής και της τέχνης του συγγραφέα, προσφέροντας πρακτικές και διαφωτιστικές συμβουλές για όλα, από την πλοκή και την εξέλιξη των χαρακτήρων ως τις συνήθειες του επαγγέλματος και τις απορρίψεις των εκδοτών.
Τέλος, το "Περί συγγραφής" κορυφώνεται με μια βαθιά συγκινητική αφήγηση του Κινγκ για το πώς η καταλυτική ανάγκη του να γράψει τον ώθησε να αναρρώσει και να πάρει πάλι πίσω τη ζωή του.
Θαυμάσια δομημένο, άμεσο και φιλικό, αυτό το "χρονικό" της τέχνης ενός από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς συγγραφείς του καιρού μας θα εμπνεύσει -και θα ψυχαγωγήσει- όποιον το διαβάσει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)