[αυτό που ποτέ ξανά]

 

κοιμόμαστε

ξυπνάμε

δουλεύουμε

πεινάμε

διψάμε

ταξιδεύουμε

μιλάμε

γελάμε

κλαίμε

αγκαλιαζόμαστε

ερωτευόμαστε

κι όμως

πληγώνει

και τους δυο μας

αυτό που ποτέ ξανά

δεν μπορούμε να έχουμε

[το χρυσό κλουβί]

η ποίηση

ένα χρυσό κλουβί

που μέσα της όλοι νιώθουν

καρδερίνες αηδόνια κορυδαλλοί

όμως

μόνο αυτοί

που βγαίνουν

από το κλουβί

μεταμορφώνονται

και γίνονται

αετοί

 

[άσπλαχνη]

 

άσπλαχνη

σαν ήλιος

έπεσες πάνω μου

και μ' έκαψες

ολόκληρο

[ακόμα είμαι]

σε σκέφτομαι

ακόμα

με πονάς

έτσι καταλαβαίνω

πως

ακόμα

είμαι ζωντανός

 

[αλλάζει - δεν αλλάζει]

 ο κόσμος έλεγες αλλάζει

δεν αλλάζει

ούτε κι ο άνθρωπος

κι έφυγες 

αλλάζοντας 

τον άνθρωπο 

και τον κόσμο (του)

[γοητεία]

 

στην Ιφιγένεια

 

τα πράγματα που φεύγουν ή μας διαφεύγουν

εκείνα που έχουμε ζήσει ή που νομίζουμε ότι τα έχουμε ζήσει

μας ξυπνούν κάποτε μέσα στην ιδρωμένη νύχτα

ή ακόμα και μέσα στο άγιο μεσημέρι

μας ταλανίζουν

με τη δύναμη της συνήθειας

που διαρκώς μεταβάλλεται

και την αόριστή τους γοητεία

δώρο

ότι υπήρξαμε

και συνεχίζουμε να είμαστε ζωντανοί

Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Κομμαγηνή· 595 μ.Χ.

 

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου

είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.

Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάπως ξέρεις από φάρμακα·

νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—

Τα φάρμακά σου φέρε, Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε — για λίγο — να μη νιώθεται η πληγή.

                                                       Κ. Π. Καβάφης