Σωματική τιμωρία και διδασκαλία στο Μεσαίωνα

Ένα νέο ερευνητικό πρόγραμμα στο Πανεπιστήμιο του Leicester ανακάλυψε ότι η χρήση της σωματικής τιμωρίας από τους μεσαιωνικούς δάσκαλους δεν ήταν τόσο βίαιη και αυθαίρετη, όπως πίστευαν παλαιότερα. 

 

Αντίθετα, από τα σχετικά μεσαιωνικά κείμενα, τα οποία προτείνουν τη σωματική τιμωρία στην τάξη, όπως ξυλοδαρμό, μαστίγωση και κτύπημα, φαίνεται ότι η τιμωρία ήταν προσεχτικά οργανωμένη και πειθαρχούσε σε ένα σκοπό: στην ενίσχυση της μάθησης.

Υπήρξε μια μακρά διαδρομή της χρήσης της σωματικής τιμωρίας με σκοπό τη διδαχή των μαθητών. Οι δάσκαλοι των αρχαίων Αιγυπτίων, Ελλήνων και Ρωμαίων έκαναν ευρύτατη χρήση της σωματικής τιμωρίας ως διδακτικής πρακτικής. Ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να εφαρμόζεται σε διάφορα μέρη του κόσμου: ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο και στον Καναδά έχουν θέσει εκτός νόμου την πρακτική της σωματικής τιμωρίας, σχεδόν το ήμισυ των πολιτειών στις Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να επιτρέπουν κάποιο βαθμό σωματικής τιμωρίας.

Όπως και σήμερα, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα υπήρχε επίσης συζήτηση σχετικά με το πότε πρέπει να χρησιμοποιείται η βέργα ή το μαστίγιο στην τάξη, καθώς και οι λόγοι που τα δικαιολογούν.  Η Πειθαρχία και η Βία στη Μεσαιωνική Τάξη, βρίσκονται στο επίκεντρο του ερευνητικού προγράμματος με επικεφαλής τον Δρ Ben Parsons, λέκτορα στη Μεσαιωνική και Πρώιμη Σύγχρονη Λογοτεχνία, στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου.
Ο Δρ Parsons εξηγεί, "Γιατί οι μαθητές πρέπει να τιμωρούνται; Για μεγάλο μέρος της ιστορίας της εκπαίδευσης, υπήρξε μια γενική αποδοχή ότι η εκπαίδευση θα πρέπει να συνοδεύεται από τη βία. Η μακροχρόνια σχέση μεταξύ της εκπαίδευσης και της σωματικής τιμωρίας πιστοποιείται από μια ολόκληρη σειρά από αντικείμενα, από το σκαμνί του μαστιγώματος, που επιβίωσε σε πολλά σχολεία, ως το  Harrow Punishment Book, στο οποίο εδουαρδιανοί δάσκαλοι κατέγραφαν επιμελώς τις τιμωρίες. Ακόμα και σήμερα ο σύλλογος εξακολουθεί να υφίσταται. Μετά τις ταραχές του Αυγούστου του 2011, υπήρχαν εκτεταμένες εκκλήσεις για να σταματήσει η σωματική τιμωρία, οι οποίες εκφράστηκαν τόσο από βουλευτές όσο και από δημοσιογράφους. Ωστόσο, αυτό που αυτές οι δηλώσεις αποτυγχάνουν να αποκαλύψουν είναι ακριβώς γιατί θα πρέπει η σωματική τιμωρία να κάνει τη διδασκαλία πιο αποτελεσματική και πώς ακριβώς βοηθά στην απόκτηση της γνώσης.  Σκοπός αυτού του ερευνητικού έργου είναι να αποκαλύψει αυτή την περίεργη ένωση μάθησης και τιμωρίας".  

Μεσαιωνικοί συγγραφείς και λόγιοι ανάμεσα στον 12ο και 14ο αιώνα, όπως ο Αλέξανδρος της Neckam, ο Vincent του Beauvais και ο John Bromyard, διατύπωσαν την ιδέα ότι θα πρέπει να τοποθετηθούν προσεχτικά όρια σε σχέση με τη χρήση της σωματικής τιμωρίας.

Ο Αλέξανδρος της Neckam δήλωνε "στην πραγματικότητα η ράβδος αποσύρεται όταν τα πράγματα γίνονται όπως απαιτείται".

Επιπλέον, η ποινή πρέπει να είναι ανάλογη με το αδίκημα που διαπράχθηκε από το μαθητή και, όπως ο John Bromyard τόνιζε, μόνο «όταν η ασχήμια του εγκλήματος είναι μεγάλη θα πρέπει το βάρος της ποινής που επισύρει να είναι σκληρό».

Οι συγγραφείς έθεταν αυστηρούς κανόνες για το πότε και πώς οι μαθητές θα πρέπει να τιμωρούνται.  Ο Vincent του Beauvais υποστήριξε ότι η σωματική τιμωρία θα πρέπει πάντα να συνοδεύεται από επίσημη προειδοποίηση. Επιπλέον, η τιμωρία πρέπει να ποικίλλει ανάλογα με το χαρακτήρα του δράστη και η σωματική τιμωρία πρέπει πάντα να συμβαίνει μπροστά σε κοινό. 

Συνεπώς, τους σκοτεινούς αιώνες μια ομάδα λογίων και συγγραφέων θεωρούσαν τη σωματική τιμωρία μέρος της διδασκαλίας.  Μερικοί από τους λόγους που τους έκαναν να πρεσβεύουν αυτή τη σύνδεση ήταν:

-Ο πόνος βοηθούσε τους μαθητές να θυμούνται τα λάθη τους.

-Η σωματική τιμωρία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να διατηρεί σε φόρμα το σώμα των μαθητών, όπως η διδασκαλία χρησιμοποιείται για να διατηρεί σε φόρμα το μυαλό των μαθητών.

-Ο φόβος είναι η απαρχή της γνώσης.

-Η σωματική τιμωρία θα μπορούσε να ενσταλάξει την ηθικότητα στις καρδιές των μαθητών.

-Οι δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν τη σωματική τιμωρία για να επιβεβαιώσουν τον έλεγχο τους πάνω στους μαθητές, να τους διδάξουν να υπακούουν στην αυθεντία.

"Παρά το γεγονός ότι οι υποθέσεις τους πέφτουν πολύ έξω από τα όρια της αποδοχής για μας", προσθέτει ο Δρ Parsons, "ο τρόπος με τον οποίο οι μεσαιωνικοί συγγραφείς αντιμετωπίζουν τη σωματική τιμωρία πιστώνεται στα θετικά τους.  Αυτό που είναι αξιοσημείωτο για τις συζητήσεις αυτές είναι η μεθοδική προσέγγιση του θέματος.  Ακόμη και όταν συμφωνούν ότι τα αγόρια έπρεπε να τιμωρηθούν, οι δάσκαλοι δε λαμβάνουν αυτή την ευθύνη ελαφρά τη καρδία, αλλά με φροντίδα και ευαισθησία που παραμένουν εντυπωσιακές".  

 

Via