Ο κ. Αρβανιτόπουλος εξαρθρώνει την εκπαίδευση στην Ελλάδα σε όλες τις βαθμίδες της

Το υπουργείο παιδείας είναι ένα δύσκολο υπουργείο.  Όχι ότι τα άλλα υπουργεία είναι εύκολα, αλλά αυτό έχει μια ιδιαίτερη δυσκολία.  Ένας κακός σχεδιασμός κοστίζει μια και δυο γενιές μαθητών, δηλαδή το μέλλον μιας χώρας, οπότε είναι από τα υπουργεία εκείνα που ο εκάστοτε υπουργός αναμετράται με τη ζωντανή και μελλοντική ιστορία και διακινδυνεύει τη φήμη και την υστεροφημία του.

Και είναι πράγματι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν ευτύχησε τα τελευταία 30 – 40 χρόνια να έχει αξιόλογους υπουργούς παιδείας.  Το γιατί είναι δουλειά του ιστορικού της εκπαίδευσης να αναζητήσει και να το βρει.  Πρόχειρα θα μπορούσε να αναφέρει κανείς ότι οι περισσότεροι υπουργοί δεν είχαν καμιά σχέση με την παιδεία και την εκπαίδευση, ότι κάθε σχεδιασμός (μεταρρύθμιση) γινόταν πρόχειρα και πελατειακά, ότι, τέλος, στην Ελλάδα η εκπαίδευση βρίσκεται στο περιθώριο κι όχι στο επίκεντρο της πολιτικής.

Σε όλα όμως αυτά τα χρόνια, με τα μύρια λάθη στο σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής, κανένας υπουργός παιδείας δε διανοήθηκε, σχεδίασε και υλοποίησε τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης, όπως ο κ. Αρβανιτόπουλος.  Τείνω να πιστεύω ότι ο ρόλος του κ. Αρβανιτόπουλου στο υπουργείο παιδείας είναι αποκλειστικά ρόλος ‘καταστροφέα-διακορευτή’ του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, σε όλες τις βαθμίδες της, κι αυτό είναι ανατριχιαστικό!  Ο κ. Αρβανιτόπουλος δεν αρκείται μόνο στην ισοπέδωση της ανώτατης εκπαίδευσης, όπως προηγούμενοι συνάδελφοί του, αλλά έχει βαλθεί να εξαρθρώσει την προσχολική, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και μεταλυκειακή εκπαίδευση, μετακυλίοντας αρμοδιότητες στους καραδοκούντες πτωματοφάγους ιδιώτες επενδυτές.  Ιδιώτες επενδυτές, βέβαια, με τις ευλογίες αλλά και την ενίσχυση του κράτους, το οποίο, στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου προτάγματος, αποσύρεται από διάφορες κοινωνικές παροχές, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, εκχωρώντας τες στους ιδιώτες, τους οποίους όμως πριμοδοτεί και επιχορηγεί για να τις αναλάβουν, ώστε να απομειώσουν το όποιο ρίσκο.

Ο κ. Αρβανιτόπουλος επιλέχθηκε για τη θέση αυτή, αφού δεν είναι αιρετός, επειδή συμφωνεί να προωθήσει τις ευρωπαϊκές εκπαιδευτικές πολιτικές στην Ελλάδα.  Ευρωπαϊκές εκπαιδευτικές πολιτικές που ενθαρρύνουν το άτομο, ως καταναλωτής, να επιλέξει από τις «ευκαιρίες» εκπαίδευσης εκείνες που θα τον ενισχύσουν να εισέλθει ή και να παραμείνει ενεργά στην απασχόληση, φροντίζοντας, με ιδία ευθύνη, να εξασφαλίσει τα «προσόντα» που χρειάζεται για να γίνει «ευέλικτος» και «απασχολήσιμος».  Έτσι, οι ευρωπαϊκές εκπαιδευτικές πολιτικές, από τη μια, προωθούν τον ατομικισμό μέσω του θεσμού της μαθητείας και με κόστος που θα επιβαρύνει τον ίδιο τον εκπαιδευόμενο, από την άλλη όμως ενισχύουν τον κίνδυνο για περιθωριοποίηση ομάδων και ατόμων και όξυνση της ανισότητας και του κοινωνικού αποκλεισμού. 

Ο κ. Αρβανιτόπουλος εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση, επειδή αυτή είναι η ‘εκπαιδευτική’ του φιλοσοφία.  Δηλαδή η πλήρης απορρόφηση της εκπαίδευσης από την αγορά εργασίας.  Για εκείνον οι έννοιες της παιδείας και της μόρφωσης δεν έχουν καμιά αξία, αν δεν ικανοποιούν τα αιτήματα των αγορών.  Εμείς όμως που διαφωνούμε με αυτό το ‘όραμα’, έχουμε χρέος να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, οι οποίοι εδώ και 11 εβδομάδες «φυλάγουν Θερμοπύλες», τις Θερμοπύλες του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αν και γνωρίζουν πως «οι Μήδοι στο τέλος θα διαβούνε». 

υγ.  Χτες, στο πλαίσιο ενός χαμηλής έντασης εμφυλίου που προωθείται από την πλευρά της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, πραγματοποιήθηκε μια εξ ολοκλήρου αποτυχημένη αντι-συγκέντρωση ΔΑΠιτών φοιτητών για ανοιχτές σχολές.  Δε θα σταθώ στην πριμοδότηση της αντι-συγκέντρωσης από τα ιδιωτικά κανάλια, με τα συγκεκριμένα και γνωστά σε όλους συμφέροντα, ούτε στον εμφυλιακό της χαρακτήρα, αλλά στο γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία ώριμα και ψύχραιμα, για τις εποχές που ζούμε, απόκλεισε κάθε δυνατότητα ακόμα και σκέψης ότι μπορεί να ενδώσει σε τέτοιες προκλήσεις, αποδοκιμάζοντας την αντι-συγκέντρωση των περίπου 400 υποστηρικτών ενός νεκροζώντανου πανεπιστήμιου.  Γιατί το πανεπιστήμιο χωρίς τους υπαλλήλους του, τους διδάσκοντές του, τους ερευνητές του και τους φοιτητές του είναι ένας νεκρός οργανισμός.  Και δυστυχώς ο μοναδικός υπεύθυνος αυτής της κατάστασης, κι εκείνος που κρατά τα πανεπιστήμια κλειστά, είναι, κατά τη γνώμη μου, ο τωρινός υπουργός παιδείας, ο κ. Αρβανιτόπουλος, ο οποίος επιπόλαια (;), με προχειρότητα (;) και χωρίς σχεδιασμό (;) οδήγησε (και συνεχίζει να οδηγεί) στην εξάρθρωση της εκπαίδευσης, από την προσχολική βαθμίδα ως την ανώτατη.

υγ. 2: Τελικά, αυτή τη φορά μπορεί οι Μήδοι να μην καταφέρουν να περάσουν... 

Κώστας Κυριάκης