Ο Beckett αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με τη
λογοκρισία. Κάποτε ο Άγγλος λογοκριτής[1] (ο
λόρδος Chamberlain) θεώρησε βλάσφημη «τη σκηνή της
προσευχής» στο Τέλος του Παιχνιδιού
(ο Hamm διατάζει τους Clov και Nagg να προσευχηθούν στον Θεό, και
βλέποντας ότι το υπέρτατο ον δεν ανταποκρίνεται, συμπεραίνει: «Α, τον
μπάσταρδο! Δεν υπάρχει!»). Ύστερα από
πολλές αντιπαραθέσεις και επιχειρήματα (το ίδιο έργο ο ίδιος λογοκριτής το είχε
εγκρίνει να παιχτεί στο ίδιο θέατρο στα γαλλικά!) ο λόρδος άφησε να εννοηθεί
ότι αν η λέξη ‘μπάσταρδος’ άλλαζε θα έδινε την άδεια να παρασταθεί το
έργο. Ο Beckett έκανε μια σημαντική παραχώρηση και
πρόσφερε ως εναλλακτική λύση τη λέξη ‘γουρούνι’, η οποία και έγινε
αποδεκτή. Τότε σχολίασε: «Υπάρχει μια
λεπτη διάκριση ως προς τη βλασφημία. Θαρρώ
πάντως ότι εγώ θα ένιωθα πολύ λιγότερο προσβεβλημένος αν με αποκαλούσαν
‘μπάσταρδο’», ελπίζοντας στον Θεό να του αρέσει να τον αποκαλούν ‘γουρούνι’
αντί ‘μπάσταρδο’. Πάντως, ο Beckett προς υπεράσπιση της παραγράφου του
θεωρούσε ότι δεν είναι περισσότερο βλάσφημη από το «Θεέ μου , Θεέ μου ίνα τι με
εγκατέλειπες;»
[πηγή: Knowlsen, J. (2001). Σάμουελ Μπέκετ. Η κατάρα της δόξας. Μτφρ. Γ. Ι. Μ. Αθήνα: Scripta, 523 – 528]
[1] Αυτή
η ιστορία με τη λογοκρισία παρουσιάζει ‘τρομακτικό’ ενδιαφέρον και έχει,
βέβαια, οικονομικά αποτελέσματα. Π.χ.
για να δοθεί άδεια παρουσίασης έπρεπε κάθε θεατρικό έργο να σταλεί στο γραφείο
του λόρδου Chamberlain
(Champerpot, όπως τον
αποκαλούσε ο Beckett) στο
St James Palace μαζί
με δύο γκινέες για έξοδα ανάγνωσης και χαρτόσημα πέντε σεληνίων. Την ανάγνωση την έκανε κάποιος ανώνυμος
αναγνώστης, ο ‘εξεταστής’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.