«Άστρο της Τραμουντάνας»

του Φώτη Αγγουλέ

Να της τραμουντάνας τ’ άστρο

να η παρηγοριά

γύρνα κατά κει την πλώρη να ξαμώνει

το βοριά

πες κι ένα τραγούδι τώρα στο τιμόνι

μια που τα πανιά μας όστρια τα φουσκώνει

πες ένα τραγούδι για τη Μπαρμπαριά,

πες το για τη Μάλτα, πες το για τ’ Αλγέρι.

Τραγούδα γεροναύτη κι ο νους σου στο βοριά

μη χάσουμε τ’ αστέρι.

[Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του Γιώργη Σιδέρη για τον Αγγουλέ βρίσκω αυτό το αθησαύριστο, σύμφωνα με τον ορισμό που δίνει ο Ν.Σαραντάκος, ποίημα, το οποίο αποδελτιώνω εδώ –μιας και φαντάζομαι ότι συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του ποιητή αργεί και, επίσης, δεν περιλαμβάνεται σε καμιά από τις συλλογές που εκδόθηκαν όσο ζούσε ο ποιητής.  Ο Σιδέρης σημειώνει ότι τον τίτλο του ποιήματος τον έδωσε ο φίλος και συγκρατούμενος του Αγγουλέ ο Γιάννης Ανδριανάκης, ο οποίος είχε την ιδιαίτερη ικανότητα να αποθηκεύει στη μνήμη του εκατοντάδες ποιήματα.  Ένα από αυτά ήταν και το παραπάνω.]

[πηγή: Σιδέρης, Γ. (1981). Φώτης Αγγουλές. Αθήνα: Κέδρος, σ. 167]