Ο Σιρέ για τον Νίτσε

Πρώτο Φεστιβάλ Μπαϊρόιτ.

13 – 17 Αυγούστου 1876.

Η τετραλογία Το δακτυλίδι των Νιμπελούγκεν του Βάγκνερ.

Την εναρκτήρια παράσταση παρακολουθούν ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος, ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος, ο αυτοκράτορας της Βραζιλίας Πέδρο, συνθέτες όπως ο Σενς Σανς και ο Τσαϊκόφσκι, σοπεναουρικοί, εγελιανοί, εθνικιστές, ένα ‘παρδαλό πλήθος’.

Κι ανάμεσά του ο Νίτσε. 

Η Μαλβίντα, στα διαλείμματα, του γνώρισε δυο γάλλους φίλους της, τον Γκαμπριέλ Μονό και τον Εντουάρ Σιρέ.

Ο Σιρέ στις αναμνήσεις του θα αποτυπώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον άνθρωπο Νίτσε:

«Μιλώντας με τον Νίτσε, μου έκανε καταπελτική εντύπωση η ανωτερότητα του πνεύματός του και η παραδοξότητα της φυσιογνωμίας του. Φαρδύ μέτωπο, μαλλιά κοντά, φυτρωμένα σα βούρτσα, πεταχτά, σλάβικα μάγουλα. Το πυκνό, μεγάλο, κρεμασμένο μουστάκι, το τραχύ κόψιμο του προσώπου θα του έδιναν το ύφος αξιωματικού του ιππικού, αν δεν είχε κάτι το άτολμο και υπεροπτικό μαζί, όταν τον έβλεπες από κοντά. Η μουσική φωνή, η αργή ομιλία, φανέρωναν την καλλιτεχνικήν ιδιοσυγκρασία^. το συνετό και στοχαστικό φέρσιμο ανήκε σ’ έναν φιλόσοφο. Τίποτα απατηλότερο από την ηρεμία που έδειχνε η έκφρασή του. Το σταθερό μάτι πρόδινε την οδυνηρή δουλειά της σκέψης του. Ήταν ταυτόχρονα το μάτι ενός φανατικού, ενός οξύτατου παρατηρητή κι ενός οραματιστή. Ο διπλός αυτός χαρακτήρας του έδινε κάτι το ανήσυχο και το ανησυχαστικό, πολύ περισσότερο, μάλιστα, που έμοιαζε πάντα προσηλωμένος στο ίδιο και το αυτό σημείο. Σε στιγμές διάχυσης, το βλέμμα αυτό υγραινόταν από μια γλυκύτητα ονείρου, μα γρήγορα ξαναγινόταν εχθρικό […] Στις γενικές δοκιμές και στις τρεις πρώτες παραστάσεις της «τετραλογίας» ο Νίτσε φαινόταν θλιμμένος και κουρασμένος […]» 

[Από το βιβλίο του Ντ. Αλεβύ, Φρειδερίκος Νίτσε. Μτφρ. Α. Δικταίος. Αθήνα: Γλοβόστης, σελ. 181]