[γιατί ποτέ δεν τελειώνω ό,τι αρχίζω]

Διαβάζω, αυτές τις μέρες, βιογραφίες του Νίτσε. Βρίσκω αυτή την εκλεκτική συγγένεια: «Ο Νίτσε, μέσα σε λίγες ημέρες, γεμίζει ένα ολόκληρο τετράδιο με σημειώσεις. Όσο εύκολη ήταν η αρχή, τόσο θα δυσκολευτεί να αποτελειώσει τη δουλειά που είχε βάλει μπροστά του» (Αλεβύ, χχ. : 124) – μια εξήγηση, αυτού του κοινού μας χαρακτηριστικού, υπάρχει λίγες σελίδες πριν (σ. 121): «[…] να τελειώνει κάτι γέμιζε πλήξη τον Νίτσε. αυτό που του άρεσε ήταν ν’ αρχίζει, οι καινούριες προοπτικές.»

Το ίδιο και ο Λεονάρντο. Σημειώνει στη βιογραφία του ο Αϊζάκσον: «Προτιμούσε τη σύλληψη από την εκτέλεση. […] Δυσκολευόταν να επικεντρωθεί στο παρόν επειδή του αποσπούσε την προσοχή το μέλλον» 

Και σε μένα συμβαίνει αυτό. Ξεκινώ με τόσο ενθουσιασμό μια καινούρια περιπέτεια γραφής, κι ύστερα από λίγο την εγκαταλείπω. Τα ηλεκτρονικά μου αρχεία είναι γεμάτα με σημειώσεις και σχεδιάσματα και σχεδόν ολοκληρωμένα κείμενα για εκατοντάδες άρθρα και μελέτες. Γιατί; Γιατί αφήνω την περιπέτεια της γραφής ανολοκλήρωτη; Αφενός, επειδή έχω σκεφτεί τόσο εντατικά και εκτατικά πάνω στο ζήτημα για το οποίο κρατώ σημειώσεις που μόλις μέσα σε λίγες μέρες κάθε σκέψη πάνω σε αυτό καταντά πληκτική και μάλλον αδιάφορη –βαριέμαι ακόμη και να τη σημειώσω. Σαν να εξαντλήθηκε ότι ήθελα να πω για αυτό και δεν βρίσκω το λόγο να ασχοληθώ άλλο μαζί του, ενώ ήδη το μυαλό μου ερεθίζεται από κάποια καινούρια και πολλά υποσχόμενη προοπτική… Αφετέρου, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, με τρομάζουν τα ολοκληρωμένα πράγματα, επειδή μου θυμίζουν τον θάνατο… Ίσως, ασυνείδητα, για αυτό με έλκουν τόσο πολύ, άλλωστε, τα αποσπάσματα, τα θραύσματα σημειώσεων από τα αρχεία των συγγραφέων, τα πάρεργα…