[μια μύγα]

να είναι μεσημέρι
και καλοκαίρι
σε κάποια θάλασσα
στο Αιγαίο
να έχουμε φάει κανταΐφια
και παγωτό καϊμάκι με γλυκό βύσσινο
και να είμαστε ξαπλωμένοι
γυμνοί σε μια κάμαρα
ο αέρας να κάνει τις κουρτίνες να χορεύουν σαν τρελές
μια μύγα να κάθεται πάνω στη μύτη σου
και συ να προσπαθείς να τη διώξεις
με κινήσεις κωμικού
κι εγώ να γελάω
και να σε πιάνω τρυφερά από τη μέση
και να σου ψιθυρίζω στ’ αυτί
«Οι άνθρωποι είναι για τους θεούς σαν τις μύγες στα μικρά παιδιά.
Τους σκοτώνουν για να περνά η ώρα τους».