Πόσα ποιήματα δε γράψαμε ...

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε με μοναδικό μας ακροατή μια αγαπημένη παρουσία (που μπορεί και να ήταν απούσα);

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε με το δάκτυλο πάνω στην άμμο, αφήνοντας το κύμα να τα σβήσει;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε στον αέρα κάποιου τακτικού σπιτιού ή στα τζάμια κάποιου βρώμικου νοσοκομείου;

Και πόσα ποιήματα δε γράψαμε περιμένοντας ανέλπιδα μια αγάπη που 'χε φύγει να γυρίσει;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνο, κείνη τη γλυκιά και ακαθόριστη ώρα;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε και σκίσαμε και κανείς δεν πρόλαβε να τα διαβάσει, έτσι για να δώσουμε μορφή και νόημα και τάξη στον κόσμο και στο χάος που μας περιβάλλει; Ή εν μέρει και την ώρα να περάσουμε;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε χαϊδεύοντας μια πλάτη, φιλώντας ένα στόμα, αγκαλιάζοντας ένα δοσμένο σώμα;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε χάνοντας το φιλί, την πλάτη και το δοσμένο σώμα κυνηγώντας ένα άλλο φιλί και ένα άλλο σώμα;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε για το καλοκαίρι, τον Όμηρο, τους φίλους, το πάθος, τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες, τον χρόνο και τη θάλασσα την ανεξάντλητη;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε για το γλυκό σταφύλι, τα μελωμένα σύκα και το ψητό της Κυριακής;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε για το νοτισμένο χώμα, για τα ψηλά βουνά, τα πυκνά ρουμάνια; Για τον απέραντο χώρο και τον συντελεσμένο χρόνο;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε για να καλμάρουμε τον αέρα που φυσούσε μανιασμένα μέσα μας;

Πόσα ποιήματα δε γράψαμε για την κίνηση, την ακινησία, τη διαφορά, την ισότητα και το είναι;

Και πόσα για την αιωνιότητα και τις μέρες που θα 'ρθουν χωρίς εγώ και συ; 

Ποιήματα που χάνονται την ίδια στιγμή που τα γράφουμε σαν σε φευγαλέο σημειωματάριο –που ωστόσο είναι αυτά που μένουν πιο βαθιά μέσα μας και δίνουν τον τόνο και τον ρυθμό σε αυτό που κάποτε το είπες "οντολογικό μας αποτύπωμα" στον κόσμο.

Picasso, Woman Writing, 1934