4 πίνακες του Johannes Vermeer (1632 - 1675)

The Little Street, 1658 - 1660

The Milkmaid, 1660

The Music Lesson, 1662 - 1665

The Girl with a Pearl Earring, 1665

Ο Βάρναλης του Γουναρόπουλου

Προσωπογραφία του ποιητή (1929 - 1931)

Stephen King, Περί συγγραφής. Το χρονικό μιας τέχνης

Η αλήθεια είναι ότι Κινγκ δεν έχω πολυδιαβάσει.  

Το τελευταίο δικό του που διάβασα ήταν το Χρήσιμα Αντικείμενα.  Και το πρώτο ήταν (μάλλον) το Πράσινο Μίλι.  Ανάμεσά τους διάβασα το 22/11/63, το Κάρυ, το Μίζερι και Το Κοράκι. 

Θεωρώ ότι πρόκειται για έναν συγγραφέα που ξέρει να αφηγείται, να λέει μια ιστορία -και τη λέει πολύ καλά (καλύτερα από πολλούς άλλους).

Στο Περί Συγγραφής ανακάλυψα το ειλικρινές πάθος του Κινγκ για την αφήγηση.  Είναι ένας συγγραφέας που έχει πάθος με το να αφηγείται ιστορίες, και τις αφηγείται για να διασκεδάσει ο ίδιος κι όχι για να γίνει πλούσιος ή διάσημος.  Κάποιος που θα συνέχιζε να αφηγείται τις ιστορίες του ακόμα και αν δεν τις αγόραζε κανείς.  Και αυτό νομίζω ότι είναι το "μέγα μάθημα" αυτού του βιβλίου: καμιά αποτυχία, απόρριψη, αντιξοότητα, κανείς και τίποτα, να μη σε κάνουν να λοξοδρομήσεις από αυτά που "ζητεί η ψυχή σου".   

Στο βιβλίο, πέρα από τα αυτοβιογραφικά μέρη (Το "Βιογραφικό Σημειώμα" και το "Περί Ζωής: Ένα Υστερόγραφο"), περιλαμβάνεται και ένα -εκτενές- κομμάτι για την 'εργαλειοθήκη' του συγγραφέα (σσ. 115 - 259)

 

Αντιγράφω, λοιπόν, 20 κανόνες για τη δημιουργική συγγραφή που προτείνει ο Κινγκ, από το βιβλιοφιλικό μπλογκ των Barnes & Nobles: 

1. First write for yourself, and then worry about the audience. “When you write a story, you’re telling yourself the story. When you rewrite, your main job is taking out all the things that are not the story. Your stuff starts out being just for you, but then it goes out.”

2. Don’t use passive voice. “Timid writers like passive verbs for the same reason that timid lovers like passive partners. The passive voice is safe. The timid fellow writes “The meeting will be held at seven o’clock” because that somehow says to him, ‘Put it this way and people will believe you really know. ‘Purge this quisling thought! Don’t be a muggle! Throw back your shoulders, stick out your chin, and put that meeting in charge! Write ‘The meeting’s at seven.’ There, by God! Don’t you feel better?”

3. Avoid adverbs. “The adverb is not your friend. Consider the sentence “He closed the door firmly.” It’s by no means a terrible sentence, but ask yourself if ‘firmly’ really has to be there. What about context? What about all the enlightening (not to say emotionally moving) prose which came before ‘He closed the door firmly’? Shouldn’t this tell us how he closed the door? And if the foregoing prose does tell us, then isn’t ‘firmly’ an extra word? Isn’t it redundant?”

4. Avoid adverbs, especially after “he said” and “she said.” “While to write adverbs is human, to write ‘he said’ or ‘she said’ is divine.”

5. But don’t obsess over perfect grammar. “Language does not always have to wear a tie and lace-up shoes. The object of fiction isn’t grammatical correctness but to make the reader welcome and then tell a story… to make him/her forget, whenever possible, that he/she is reading a story at all.”

6. The magic is in you. “I’m convinced that fear is at the root of most bad writing. Dumbo got airborne with the help of a magic feather; you may feel the urge to grasp a passive verb or one of those nasty adverbs for the same reason. Just remember before you do that Dumbo didn’t need the feather; the magic was in him.”

7. Read, read, read. “You have to read widely, constantly refining (and redefining) your own work as you do so. If you don’t have time to read, you don’t have the time (or the tools) to write.”

8. Don’t worry about making other people happy. “Reading at meals is considered rude in polite society, but if you expect to succeed as a writer, rudeness should be the second to least of your concerns. The least of all should be polite society and what it expects. If you intend to write as truthfully as you can, your days as a member of polite society are numbered, anyway.”

9. Turn off the TV. “Most exercise facilities are now equipped with TVs, but TV—while working out or anywhere else—really is about the last thing an aspiring writer needs. If you feel you must have the news analyst blowhard on CNN while you exercise, or the stock market blowhards on MSNBC, or the sports blowhards on ESPN, it’s time for you to question how serious you really are about becoming a writer. You must be prepared to do some serious turning inward toward the life of the imagination, and that means, I’m afraid, that Geraldo, Keigh Obermann, and Jay Leno must go. Reading takes time, and the glass teat takes too much of it.”

10. You have three months. “The first draft of a book—even a long one—should take no more than three months, the length of a season.”

11. There are two secrets to success. “When I’m asked for ‘the secret of my success’ (an absurd idea, that, but impossible to get away from), I sometimes say there are two: I stayed physically healthy, and I stayed married. It’s a good answer because it makes the question go away, and because there is an element of truth in it. The combination of a healthy body and a stable relationship with a self reliant woman who takes zero shit from me or anyone else has made the continuity of my working life possible. And I believe the converse is also true: that my writing and the pleasure I take in it has contributed to the stability of my health and my home life.”

12. Write one word at a time. “A radio talk-show host asked me how I wrote. My reply—’One word at a time’—seemingly left him without a reply. I think he was trying to decide whether or not I was joking. I wasn’t. In the end, it’s always that simple. Whether it’s a vignette of a single page or an epic trilogy like ‘The Lord Of The Rings,’ the work is always accomplished one word at a time.”

13. Eliminate distraction. “There should be no telephone in your writing room, certainly no TV or videogames for you to fool around with. If there’s a window, draw the curtains or pull down the shades unless it looks out at a blank wall.”

14. Stick to your own style. “One cannot imitate a writer’s approach to a particular genre, no matter how simple what the writer is doing may seem. You can’t aim a book like a cruise missile, in other words. People who decide to make a fortune writing lik John Grisham or Tom Clancy produce nothing but pale imitations, by and large, because vocabulary is not the same thing as feeling and plot is light years from the truth as it is understood by the mind and the heart.”

15. Dig. “When, during the course of an interview for The New Yorker, I told the interviewer (Mark Singer) that I believed stories are found things, like fossils in the ground, he said that he didn’t believe me. I replied that that was fine, as long as he believed that I believe it. And I do. Stories aren’t souvenir tee-shirts or Game Boys. Stories are relics, part of an undiscovered pre-existing world. The writer’s job is to use the tools in his or her toolbox to get as much of each one out of the ground intact as possible. Sometimes the fossil you uncover is small; a seashell. Sometimes it’s enormous, a Tyrannosaurus Rex with all the gigantic ribs and grinning teeth. Either way, short story or thousand page whopper of a novel, the techniques of excavation remain basically the same.”

16. Take a break. “If you’ve never done it before, you’ll find reading your book over after a six-week layoff to be a strange, often exhilarating experience. It’s yours, you’ll recognize it as yours, even be able to remember what tune was on the stereo when you wrote certain lines, and yet it will also be like reading the work of someone else, a soul-twin, perhaps. This is the way it should be, the reason you waited. It’s always easier to kill someone else’s darlings that it is to kill your own.”

17. Leave out the boring parts and kill your darlings. “Mostly when I think of pacing, I go back to Elmore Leonard, who explained it so perfectly by saying he just left out the boring parts. This suggests cutting to speed the pace, and that’s what most of us end up having to do (kill your darlings, kill your darlings, even when it breaks your ecgocentric little scribbler’s heart, kill your darlings.)”

18. The research shouldn’t overshadow the story. “If you do need to do research because parts of your story deal with things about which you know little or nothing, remember that word back. That’s where research belongs: as far in the background and the back story as you can get it. You may be entranced with what you’re learning about the flesh-eating bacteria, the sewer system of New York, or the I.Q. potential of collie pups, but your readers are probably going to care a lot more about your characters and your story.”

19. You become a writer simply by reading and writing. “You don’t need writing classes or seminars any more than you need this or any other book on writing. Faulkner learned his trade while working in the Oxford, Mississippi post office. Other writers have learned the basics while serving in the Navy, working in steel mills or doing time in America’s finer crossbar hotels. I learned the most valuable (and commercial) part of my life’s work while washing motel sheets and restaurant tablecloths at the New Franklin Laundry in Bangor. You learn best by reading a lot and writing a lot, and the most valuable lessons of all are the ones you teach yourself.”

20. Writing is about getting happy. “Writing isn’t about making money, getting famous, getting dates, getting laid, or making friends. In the end, it’s about enriching the lives of those who will read your work, and enriching your own life, as well. It’s about getting up, getting well, and getting over. Getting happy, okay? Writing is magic, as much the water of life as any other creative art. The water is free. So drink.”

Αντιγράφω και από τη BiblioNet το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Το 1999, ο Στίβεν Κινγκ άρχισε να γράφει ένα βιβλίο για την τέχνη του -και τη ζωή του. Στα μέσα εκείνου του χρόνου, ένα ατύχημα που πήρε ευρύτατη δημοσιότητα διεθνώς παραλίγο να βάλει τέλος και στα δύο. Και στους κρίσιμους μήνες που ακολούθησαν, ο σύνδεσμος ανάμεσα στο γράψιμο και τη ζωή έγινε πιο σημαντικός από ποτέ.
Σπάνια ένα βιβλίο για τη συγγραφή είναι τόσο σαφές, τόσο χρήσιμο και τόσο αποκαλυπτικό. Το "Περί συγγραφής" αρχίζει με μια συναρπαστική εξιστόρηση της παιδικής ηλικίας του Κινγκ και της ασυνήθιστα πρώιμης επικέντρωσής του στο γράψιμο ιστοριών. Μια σειρά από γλαφυρές αναμνήσεις από την εφηβεία, το κολέγιο και τα δύσκολα χρόνια που οδήγησαν στο πρώτο του μυθιστόρημα, το "Κάρι", θα δώσουν στους αναγνώστες την ευκαιρία να δουν τη διαμόρφωση ενός συγγραφέα από μια καινούρια, και συχνά πολύ αστεία, οπτική γωνία. Στη συνέχεια ο Κινγκ καταπιάνεται με τα βασικά εργαλεία της δουλειάς του -το πώς εξελίσσονται και πολλαπλασιάζονται με τη χρήση, και πώς πρέπει κανείς να μπορεί να τα αξιοποιεί ανά πάσα στιγμή. Και ξεναγεί τον αναγνώστη σε διάφορα καίρια σημεία της ζωής και της τέχνης του συγγραφέα, προσφέροντας πρακτικές και διαφωτιστικές συμβουλές για όλα, από την πλοκή και την εξέλιξη των χαρακτήρων ως τις συνήθειες του επαγγέλματος και τις απορρίψεις των εκδοτών.
Τέλος, το "Περί συγγραφής" κορυφώνεται με μια βαθιά συγκινητική αφήγηση του Κινγκ για το πώς η καταλυτική ανάγκη του να γράψει τον ώθησε να αναρρώσει και να πάρει πάλι πίσω τη ζωή του.
Θαυμάσια δομημένο, άμεσο και φιλικό, αυτό το "χρονικό" της τέχνης ενός από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς συγγραφείς του καιρού μας θα εμπνεύσει -και θα ψυχαγωγήσει- όποιον το διαβάσει. 

4 πίνακες του Winslow Homer (1836 - 1910)

The Country School, 1871

The Red School, 1873

Blackboard, 1877

The New Novel, 1877

Winslow Homer, 1880, photo by Napoleon Sarony

Για τη Ροζαμούνδη του Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλου

Ο Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος είναι από τους πλέον συνοπτικούς, υπαινικτικούς και ολιγογράφους συγγραφείς της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.  Φέρνει στο μυαλό εκείνο το παραμορφωμένο καλλιμάχειο απόφθεγμα «μέγα βιβλίον ίσον τω μεγάλω κακώ».  Και φαίνεται να επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι «τα πολλά λόγια είναι φτώχια».  

Γεννημένος στον Πύργο της Ηλείας το 1930, δημοσιεύει το πρώτο του αφήγημα «Οι Φρακασάνες» στο περιοδικό Αργώ το 1962, με το ψευδώνυμο Θανάσης Χιλιώτης, ένεκα της στρατιωτικής του ιδιότητας.  Από τότε έχει δημοσιεύσει κάμποσες συλλογές αφηγημάτων και μερικούς τόμους με μελετήματα (για τους Παπαδιαμάντη, Πεντζίκη, Καρκαβίτσα κ.ά.).  Όλες οι συλλογές αφηγημάτων του είναι ολιγοσέλιδες και τα διηγήματα που περιλαμβάνονται σε αυτές σπάνια απλώνονται σε μεγάλο αριθμό σελίδων.  Για παράδειγμα, από τα 11 αφηγήματα που αποτελούν τη 4^η συλλογή αφηγημάτων του, τη Ροζαμούνδη, μόλις δυο – τρία φτάνουν τις 6 – 7 σελίδες.  Όλα τ’ άλλα είναι πολύ μικρότερα, από 2 – 5 σελίδες.

Στα περισσότερα αφηγήματα του Παπαδημητρακόπουλου ο λόγος είναι ενικός, η πλοκή ισχνή και οι χαρακτήρες απλές αφορμές για να αρχινήσει η αφήγηση.  Γράφει ο Μάρκογλου: «Αφηγήματα όπου με ελάχιστα υλικά χτίζεται ο μύθος, όπου κάποιες παρατηρήσεις διαγράφουν χαρακτήρες, όπου αντιθέσεις και σχόλια εμπλουτίζουν τις ιστορίες. Αναπολώντας ή ξαναβρίσκοντας παρωχημένους χρόνους ή χρόνους όπου συναντάται το παρόν με το παρελθόν και καθώς προσλαμβάνουμε ένα άρωμα νοσταλγίας και φθοράς στην επιφάνεια του μύθου ή της ομιλίας, στο βάθος υπάρχει πάντα και δηλώνεται με τρόπο υπαινικτικό η οδύνη του ανέφικτου. […] Από τον παρελθόντα χρόνο και τον παρόντα, από την περιγραφή γεγονότων οδηγείται ο αφηγητής προοδευτικά προς μια εσωστρέφεια. Ο εξωτερικός κόσμος απωθείται και περιορίζεται περισσότερο στον υποκειμενικό του χρόνο και χώρο.»

Μια εικόνα, ένα στιγμιότυπο κάτι μικρό, τετριμμένο αρκεί στον αφηγητή (ο οποίος ταυτίζεται με το συγγραφέα, τον «Λια») για να μπερδέψει το όνειρο με την πραγματικότητα, το χθες με το σήμερα και έτσι να φυσικοποιήσει το απίθανο.  Η αφήγηση οικοδομεί κόσμους με υλικά από αποσπάσματα ονείρων και επίμονες μνήμες, όπου αλληλοδιαπλέκονται αξεδιάλυτα το πραγματικό και το φανταστικό, το λογικό και το παράδοξο, το παρελθόν και το παρόν.  Κόσμοι που εγκιβωτίζουν στις ρωγμές του προσωπικού το κοινωνικό:

«Πολλές φορές με ρωτούν μερικοί φίλοι (όψιμοι, κυρίως), πώς   έμπλεξα, εγώ, με τον στρατό, και υπηρέτησα σ’ αυτόν τόσα χρόνια, έστω και ως γιατρός… Έχω κατά καιρούς επιχειρήσει να δώσω ποικίλες απαντήσεις (η καταστροφή που πάθαμε στην Κατοχή, η φτώχεια που ακολούθησε, ο Εμφύλιος κτλ. –μέχρι και σχετικούς υπαινιγμούς σε ολόκληρο διήγημα έχω κάνει), αλλά συνήθως όσα λέω πέφτουν στο κενό […]»

Ο Μάρκογλου έχει κατατάξει τα αφηγήματα του Παπαδημητρακόπουλου στις παρακάτω κατηγορίες:

α. Αφηγήματα, που είναι καθαρά αναμνήσεις, αναπολήσεις, μνήμες καθαρά βιώματα του παρελθόντος.

β. Μικτά, όπου η αφήγηση ή η ανάμνηση γεγονότων του παρελθόντος γίνεται με όρους και χρόνους του παρόντος.

γ. Αυτά που αναφέρονται ξεκάθαρα στο παρόν με αφηγήσεις και σχολιασμούς του συγγραφέα.

δ. Διάφορα ενύπνια που η αφηγηματική τους δομή θα μπορούσε να τα κατατάξει στη β' ή στη γ' κατηγορία. Αν αυτό δεν γίνεται είναι γιατί στη συνέχεια ο συγγραφέας έγραψε κι άλλα ενύπνια (βρίσκονται στα αθησαύριστα) κι έτσι δημιουργείται ήδη μια νέα κατηγορία αφηγηματικών κειμένων. (Ο Μάρκογλου γράφει πριν την κυκλοφορία της Ροζαμούνδης).

Η Ροζαμούνδη, επιβεβαιώνει την υπόθεση του Μάρκογλου για την κατηγορία των «ενυπνίων».  Πράγματι, από τα 11 αφηγήματα της συλλογής, το 1^ο («Στον Σταθμό») αναφέρεται στη γ κατηγορία του Μάρκογλου, το 3^ο και 4^ο («Α/Π «Ελένη»» και «Το άλογο») στην α, η «Ροζαμούνδη» που δάνεισε και τ’ όνομα σε ολόκληρη την συλλογή στη β κατηγορία, τη μιχτή και τα υπόλοιπα 7 («Ποδεία en plo», «Το βάραθρο», «Αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις…», «Επίλογος», «Η πράσινη παπάγια», «Τηλέμαχος» και «Ο Αντώνης») ανήκουν στην κατηγορία των ενυπνίων. 

Τα αφηγήματα της συλλογής είναι αφορμές γραφής –λειτουργούν ως παραμυθία ή (αυτο)ίαση.  Στον ‘ονειρικό’ κόσμο που διαμορφώνουν τα αφηγήματα οι νεκροί κυκλοφορούν ως ζωντανοί, χωρίς όμως να «σφετερίζονται ιδιότητες ζώντων» («Αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις…») αφού δε  έχουν εκεί «αίμα, ούρα και τα τοιαύτα» («Ο Αντώνης»). Όμως, σε αυτή τη διάσταση του χωροχρόνου η μνήμη εκδικείται τη μοίρα και ο «ήρωας» (ο Αντώνης, στο ομώνυμο αφήγημα) ελευθερώνεται από τα μικροδράματα της καθημερινότητας (Μπουκάλας).  Ωστόσο, πάντα η αντικειμενικότητα καραδοκεί οριστική στο βάθος:

«Καλά είναι και έτσι, της λέω.  Αφού έρχεται κάθε τόσο, κάθεται μαζί μας, τα λέμε για λίγο, μη στεναχωριέσαι, καλά είναι.

-Έφυγε οριστικά, μου λέει, δεν θα ξανάρθει.»  

Ο αφηγητής με σκοπό να αποφορτίσει το μύθο, να αλαφρώσει το μαύρο (Μάρκογλου), καταφεύγει στην αυτοϋπονόμευση, στην αυτοειρωνεία, στο χιούμορ, ενίοτε στη βωμολοχία. Έτσι προσθέτει μια διάσταση γλυκόπικρης μελαγχολίας σε αυτό που λέγεται (nautilus).  

 

Η ισχνή αλλά ιδιαίτερα έντεχνη κατασκευή των αφηγημάτων αντικατοπτρίζεται και στις γλωσσικές επιλογές του συγγραφέα – αφηγητή: μια γλώσσα μιχτή, όπως τα αφηγήματά του, μια γλώσσα που επιλέγει τις λέξεις της μια-μια για να τις διασώσει από τη φθορά και τη λήθη.  

Το φανερό διακείμενο της Ροζαμούνδης του Παπαδημητρακόπουλου είναι η Ροζαμούνδη του Σούμπερτ, έργο με διαβαθμισμένη ένταση, χαμηλό και μελαγχολικό, ένα κυμάτισμα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι.  Κάπως έτσι και τα αφηγήματα του Παπαδημητρακόπουλου: αποδραματοποιημένα, χαμηλότονα, ανολοκλήρωτα (Μπουκάλας), όπως   η ανολοκλήρωτη Ροζαμούνδη του Σούμπερτ, όπως, άλλωστε, η ζωή.   

Το δικαίωμα στη μη-τυπική εξωσυστημική εκπαίδευση και το ελληνικό κράτος

Η είδηση συγκλονίζει: «Η Εισαγγελία Αθηνών δήλωσε ότι εκδίδει παραγγελία να... πάρουν το παιδί από τη φυσική του μητέρα επειδή δεν πάει σχολείο! Με άλλα λόγια, η εισαγγελική λειτουργός έκρινε ότι είναι προτιμότερο για ένα παιδί να απομακρυνθεί -με τη συνδρομή της αστυνομίας- από τη φυσική του μητέρα και μάλιστα χωρίς δίκη!».  

Η ελληνική πολιτεία «χωρίζει» μια μητέρα από το παιδί της επειδή η μητέρα αμφισβητεί το ελληνικό σχολικό σύστημα και προτιμά να εκπαιδεύσει το παιδί στο σπίτι της: «Θέλουν να με χωρίσουν από το παιδί μου επειδή αξιώνω μια πιο δημιουργική διαδικασία εκπαίδευσης, χωρίς εξαναγκασμούς και υποχρεωτικά μαθήματα. Επειδή θέλω να εκπαιδεύεται με κέφι και όχι στο πλαίσιο ενός αναξιόπιστου σχολικού συστήματος εκπαίδευσης». Και συνεχίζει: «Θα είναι απάνθρωπο να με χωρίσουν από την κόρη μου επειδή και μόνο έχω επιλέξει έναν άλλο τρόπο εκπαίδευσης».  

Η μητέρα αμφισβητεί έναν αναχρονιστικό θεσμό –το σχολικό- ο οποίος κακώς θεωρείται ως ο κατεξοχήν χώρος που παράγει και διαδίδει τη γνώση.  Η γνώση παράγεται και διαδίδεται από την κοινωνία στην κοινωνία, δεν είναι πια γνώση για τον κόσμο, αλλά γνώση από τον κόσμο.  Επομένως, άλλο πράγμα σχολειοποίηση και άλλο εκπαίδευση, μάθηση, γνώση.  Ας το ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας.

Η Ελλάδα, όπως και μερικές ακόμα ευρωπαϊκές χώρες, κωφεύει μπροστά στις νέες εξελίξεις και μένει προσκολλημένη, από συνήθεια, βυθισμένη σε μια ανυπόφορη γραφειοκρατική ρουτίνα, στη λογική του ‘one-size-fits-all’.  Έτσι, στη χώρα μας απαγορεύεται, αντίθετα από τις διακηρύξεις των άρθρων 26 (3) και 14 (3) των Χαρτών των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και της Ευρωπαϊκής Ένωση, η εκπαίδευση ενός παιδιού στο σπίτι από τους γονείς του ή από δασκάλους και συνεπώς αμφισβητείται το δικαίωμα των γονέων να επιλέγουν την εκπαίδευση και μόρφωση των παιδιών τους.  Γιατί;  Επειδή αυτή είναι η λογική κάθε ολοκληρωτικού κράτους: ομοιομορφία, πειθαρχία, ρύθμιση και υποταγή.

Με την υπόθεση ασχολείται η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα - «Πλειάδες» μέσω της προέδρου της, δικηγόρου Ηλέκτρας-Λήδας Κούτρα, που αμισθί έχει αναλάβει την εκπροσώπηση της μητέρας, αλλά και τη διεκδίκηση θεσμοθέτησης του δικαιώματος στη μη τυπική - εξωσυστημική εκπαίδευση.  

Αντιγράφω τη δήλωσή της σχετικά με το θέμα:

«Ζητήσαμε ανεπιτυχώς από την Εισαγγελία να αφήσει την υπόθεση να κριθεί δικαστικά, με όλες τις εγγυήσεις που μια τέτοια διαδικασία οφείλει να έχει στις δημοκρατικές κοινωνίες. Ούτως ή άλλως, η διάταξη που επιτρέπει στην εισαγγελέα Ανηλίκων να αφαιρέσει επιμέλεια με διαταγή της αφορά σε όλως εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού -και πάλι οφείλει να εισάγει την υπόθεση στο Δικαστήριο εντός 30 ημερών».  Και συνεχίζει:

«Η μεταχείριση που είχε αυτή η μάνα από την Πολιτεία, μέσω των πράξεων και των παραλείψεων της Εισαγγελικής Αρχής, ακριβώς επειδή τόλμησε να ισχυριστεί ότι ασκεί ανθρώπινο δικαίωμα εκείνης και του παιδιού της παρέχοντάς του απο-σχολειοποιημένη εκπαίδευση, δεν αποτελεί μόνο παραβίαση του δικαιώματος μάνας και παιδιού να μην υφίστανται δυσανάλογη παρέμβαση στην οικογενειακή τους ζωή, αλλά, κατά τη νομική μου άποψη, συμποσούται σε εξευτελιστική μεταχείριση και παραγνώριση της έκτασης της εξουσίας της Πολιτείας πάνω σε όσους βρίσκονται στη δικαιοδοσία της», συμπληρώνοντας πως «απ’ τη μια μεριά έχουμε τη μη εγγραφή στο σχολείο, που αποτελεί πταισματική παράβαση που επισύρει πρόστιμο, και από την άλλη έχουμε πληθώρα υπερνομοθετικής ισχύος κειμένων, που εγγυώνται την εκπαίδευση σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των γονέων». Και τέλος, καταλήγει:

«Μια αστυνομική επιχείρηση αφαίρεσης επιμέλειας, η οποία θα αποσπάσει βίαια ένα 8χρονο σωματικά και ψυχικά υγιές κοριτσάκι από τη μητέρα του, υποτίθεται για το "συμφέρον" του, χωρίς μάλιστα η μάνα να έχει λάβει έστω και ένα έγγραφο της Πολιτείας στα χέρια της και πριν η υπόθεση επιμέλειας εισαχθεί σε δικαστήριο, θα είναι μέτρο που θίγει βάναυσα πληθώρα δικαιωμάτων και των δυο τους. Θα πρέπει η Πολιτεία να υπαναχωρήσει από μια τέτοια συντριπτική δικαιωμάτων προσέγγιση, να συνεκτιμήσει το υπόμνημα των 128 σελίδων με το οποίο η μητέρα εξηγεί ποια δικαιώματα ασκεί».

Εννοείται πως τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της θεσμοθέτησης του δικαιώματος των γονέων στην επιλογή της εκπαίδευσης των παιδιών τους.  Όπως ο γονιός έχει το δικαίωμα να εγγράψει το παιδί του στο τάδε ή δείνα σχολείο, ή αν έχει την οικονομική δυνατότητα να επιλέξει ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο, με την ίδια λογική θα πρέπει να έχει το δικαίωμα της επιλογής να εκπαιδεύσει το παιδί του στο σπίτι, είτε ο ίδιος είτε προσλαμβάνοντας δασκάλους.  Και δικαίωμα της πολιτείας είναι να μεριμνά αν όντως παρέχεται η προβλεπόμενη εκπαίδευση.  

Via Έθνος

 

5 φθινοπωρινές εικόνες

1. Το Φθινόπωρο του Χατζόπουλου, στην έκδοση της Νεφέλης, στη σειρά που διεύθυνε ο Μανόλης ο Αναγνωστάκης, αφημένο πάνω στα πόδια σου, ελαφρώς ανοικτά, απλωμένα στον ήλιο του φθινοπώρου, να στεγνώνουν από τη ξαφνική βροχή και την επιθυμία.

2. Ασημένιοι σπάγκοι βροχής στα φύλλα μετά το απόβροχο (δε θυμάμαι που το έχω διαβάσει, ίσως κάποιος επαρκής αναγνώστης να μπορεί να με βοηθήσει…)

3. Λουμπαρδιάρης.  Ανεβαίναμε στον ουρανό να συναντήσουμε το Μάριο.  Κάποιος που μας είδε, έτρεξε να έρθει μαζί μας.  «Φίλος του μακαρίτη», του είπα.  «Μπα, απλώς γνωστός», είπε.  Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε.  Ο Μάριος μας περίμενε κρατώντας ένα μπουκάλι ούζο στα χέρια και καπνίζοντας.  Ήταν αρειμάνιος καπνιστής.  Αυτό τον έφαγε, είπαν.  Η εξορία και τα βάσανα τον έφαγαν.  Ας είναι, περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι.  Του φωνάξαμε από μακριά.  Μας είδε, αλλά αντί να έρθει προς το μέρος μας, καβάλησε ένα περαστικό σύννεφο και χάθηκε.  Θα του ήρθε ξαφνικά καμιά καταραμένη ιδέα και θα τρέχει να τη σημειώσει να μην τη ξεχάσει, είπε ο Μεμάς.  Απλώσαμε κάτω μια κουβέρτα, βγάλαμε ελιές, σαρδέλες, μια ρέγκα, λίγο τυρί, ψωμί, κρασί και στρωθήκαμε.  Ας ξεκινήσουμε, εμείς και θα έρθει και εκείνος, είπαμε.  Γεια μας! «Σα να κρύωσε λίγο ο καιρός, ρίξε πάνω σου καμιά ζακέτα», είπε τρυφερά η Λιλή, «φθινοπώριασε πια για τα καλά». 

4. Απόγευμα Σαββάτου.  Στο σπίτι του Ηλία.  Όλη η παλιοπαρέα μαζεμένη.  Ο Θάνος, η Ελένη, ο Μεμάς και η Μαρία, ο Μάριος κι εγώ.  Η Σοφία ήταν μακριά.  Θα βλέπαμε τη Φθινοπωρινή Σονάτα του Μπέργκμαν.  Τον θαύμαζα, επειδή τον θαύμαζε ο Άλεν που λάτρευα. 

Ξαφνικά, από το πουθενά, η μητέρα, κρατώντας ένα μπολ με πατατάκια.  Βολεύτηκε ανάμεσά μας στον καναπέ. «Θες», μου είπε, «είναι από αυτά που σου αρέσουν, χωρίς αλάτι».

5.  Κίτρινα φύλλα, πεσμένα, στο δρόμο.  Μούχρωμα.  Από κάπου μακριά οι γαλάζιες νότες του Γκέρσουιν.  Φθινόπωρο.