Οι εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ κι οι ψηφοφόροι

Λίγη σημασία έχουν για τον πολύ κόσμο οι εσωκομματικές διαδικασίες στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει εναποθέσει τις ελπίδες του για έξοδο από το ‘σπιράλ θανάτου’ σε αυτό το κόμμα της ‘ριζοσπαστικής αριστεράς’, χωρίς ωστόσο να ταυτίζεται μαζί του ή να θεωρεί εαυτόν ως οπαδό του.  Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει την ελπίδα για αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σαρώνει την ευρωπαϊκή ήπειρο.  Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να κατορθώνει να διαμορφώσει τις ανάλογες δυναμικές για μια αποτελεσματική σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές αυτές.  Έτσι, οι δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ για αναχαίτιση του νεοφιλελεύθερου στροβίλου μοιάζουν με τις δονκινχωτικές εκείνες επιθέσεις στους ανεμόμυλους… Και αυτό είναι ο πυρήνας του προβλήματος: τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύσει τον κόσμο που τον εμπιστεύεται;  

 

Προς το παρόν έχουμε ως δεδομένο ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει στραφεί αριστερά (αγνοώντας τις Σειρήνες του δεξιού λαϊκισμού), κι αυτό είναι μια κατάκτηση των κοινωνικών κινημάτων.  Από αυτό όμως το κομμάτι κάποιοι –λίγοι- στηρίζουν κριτικά, κάποιοι άλλοι – περισσότεροι- υποστηρίζουν επειδή πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κρατεί το μαγικό ραβδί και θα κάνει τη θάλασσα μαρμελάδα κι εκείνοι θα απολαμβάνουν με λιγοστή προσπάθεια.  Και είναι αυτοί οι τελευταίοι που στη πρώτη δυσκολία θα βρεθούν απέναντι.  Και οι δυσκολίες, δυστυχώς, δε θα λείψουν και θα είναι πολλές.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κομματικούς οπαδούς –αυτό μεταξύ άλλων φαίνεται από τα φύλλα που πουλούν οι κομματικές του εφημερίδες- αλλά πολίτες που στην παρούσα συγκυρία θεωρούν ότι πρόκειται για μια εναλλακτική πρόταση και τον στηρίζουν (με σκοπό μάλλον να επενέλθουν τα πράγματα όπως ήταν πριν το 'Καστελόριζο' κι όχι να διορθωθούν πάγιες αδυναμίες και ανισομέρειες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού).  Ωστόσο, η στήριξη των πολιτών σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, ακόμη κι αν δεν ταυτίζονται με αυτό δεν είναι κακό, αφού δεν χρειάζεται πια τα κόμματα να στελεχώνονται από άτομα με ιδεολογικές παρωπίδες. Όμως, μεγάλο μέρος των πολιτών που στηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ, γαλουχημένοι με ρητορικά σχήματα παροχής και υπόσχεσης, περιμένουν γρήγορες λύσεις σε κάθε προσωπικό τους πρόβλημα (τονίζω το προσωπικό).  Έτσι, εξίσου γρήγορα θα απογοητευτούν και θα άρουν την εμπιστοσύνη τους στο ΣΥΡΙΖΑ.  

Συνεπώς, στόχος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού χώρου, μιας νέας πολιτικής ταυτότητας, με την οποία οι πολίτες θα μπορέσουν να ταυτιστούν, ώστε να αλλάξουν οι λογικές και ρητορικές της ευκολίας, με τις οποίες για χρόνια τα κόμματα εξουσίας 'τροφοδοτούν' το λαό.  Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δε φαίνεται να συμβαίνει. 

Για την καλλιέργεια υπερφίαλων προσδοκιών βέβαια ευθύνεται ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με το λόγο του.  Ένας λόγος παλινδρομικός, αντιφατικός, αμφίσημος.  Πώς είναι δυνατόν εντός της ΕΕ και του ευρώ να μπορέσει κανείς να χαράξει ανεξάρτητη οικονομική και κοινωνική πολιτική;  Πώς είναι δυνατό να αμφισβητήσει κανείς ή να μην εφαρμόσει όλες εκείνες τις ντιρεκτίβες της ΕΕ και να εξαιτείται χρήματα από το ΕΣΠΑ;  Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό.  Είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρεται και σε πάγια αιτήματα της Αριστεράς, όπως στη διάκριση κράτους – εκκλησίας, αλλά αντίθετα ‘ψαρεύει’ κι εκείνος σε αυτά τα θολά νερά, χωρίς να θέτει ζήτημα άμεσης φορολόγησης της αστικής περιουσίας της εκκλησίας, πράγμα που θα απέφερε άμεσα ζεστό χρήμα στα άδεια ταμεία του κράτους.  Φυσικά, υπάρχουν κι άλλα πολλά σημεία παλινωδίας στο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία φανερώνουν έναν σχηματισμό όχι με δημοκρατικό πλουραλιστικό λόγο, κάτι που είναι στη βάση του θετικό και ευκταίο, αλλά έναν σχηματισμό με τυχοδιωκτικό και παλίμβουλο πολιτικό λόγο.   

  

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κομματικούς οπαδούς αλλά συγκυριακούς ψηφοφόρους φαίνεται από το τελευταίο συνέδριο-παρωδία.  Μπορεί οι σύνεδροι – ρεζέρβα να διαμαρτυρήθηκαν, αλλά οι εσωκομματικές φιμώσεις των δημοκρατικών λειτουργιών του κόμματος ουδόλως φαίνεται να ενόχλησαν τους ψηφοφόρους, οι οποίοι συνεχίζουν να πλουτίζουν τα δημοσκοπικά ποσοστά του.  Γιατί;  Επειδή απλά δεν ενδιαφέρονται για τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι ίδιοι δεν είναι ούτε ταυτίζονται με το ΣΥΡΙΖΑ.    

Για όλους εμάς, όμως, που νοιαζόμαστε για μια Αριστερά ριζοσπαστική και δημοκρατική έχει χτυπήσει καμπανάκι.  Ένα κόμμα της αριστεράς, το οποίο φλερτάρει φανερά με την εξουσία, αρχίζει να στομώνει τις διεργασίες εκείνες που θα έδειχναν στον πολίτη ότι πράγματι η Αριστερά έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό.  Κι αυτό το διαφορετικό είναι ένα νέο πολιτικό ήθος.