Η ηδονή του βασανιστή

Λίγο πολύ κάθε Έλληνας που έζησε τη γερμανική κατοχή έχει μια ιστορία, τουλάχιστον, να θυμάται από κείνες τις σκοτεινές μέρες.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1943 άρχισε η εξόρμηση κατά της πολιτικής επιστράτευσης η οποία κορυφώθηκε στις 5 Μαρτίου. Χιλιάδες λαού κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην πολιτική επιστράτευση.  Η διαδήλωση ήταν αιματηρή βέβαια, αλλά επιτυχημένη, αφού τα γερμανικά σχέδια για πολιτική επιστράτευση ανατράπηκαν (Γεωργιάδης, 1982: 226 – 228).  Ο δωσίλογος πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος, αλλά και ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, «κατόπιν εξουσιοδοτήσεως των κατοχικών αρχών», διαβεβαίωσαν ότι δεν θα γίνει πολιτική επιστράτευση, αφού αρχικά φρόντισαν να επιρρίψουν στο ΕΑΜ, με τις αναρχικές συγκεντρώσεις που προκάλεσε,  την ευθύνη για τα θύματα, ως αποτέλεσμα της «αφρόνος αυτής ενέργειας…[της] συγκρούς[εως] των τρομοκρατικών ομάδων με τα όργανα της τάξεως [sic!!!]».

Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και ο Αντώνης Σαμαράκης, 24 χρονών παιδί τότε.  Τον έπιασαν όμως κουίσλινγκς, προδότες συνεργάτες των Γερμανών, ντυμένοι με στολές χωροφυλάκων, όργανα της λεγόμενης Ειδικής Ασφάλειας.  Τον οδήγησαν σε ένα στενό μικρό δρόμο που ‘έβγαινε’ στην πλατεία Κυριακού, στο ‘στρατηγείο’ της Ειδικής Ασφάλειας.  Εκεί, στον πρώτο όροφο ενός διώροφου ή τριώροφου σπιτιού τον άφησαν για πολλή ώρα να περιμένει καθισμένος σε μια καρέκλα με έναν από τους κουίσλινγκ που έπαιζε με το πιστόλι του, «σαν παιχνίδι παιδιού».  Κάποια στιγμή από το διπλανό δωμάτιο ακούστηκαν φριχτές κραυγές, ένα φοβερό κι ανατριχιαστικό άκουσμα.  Γράφει ο Σαμαράκης, σχεδόν 50 χρόνια αργότερα:

«Μα έτσι τέλος πάντων βασανίζεται αυτούς τους ανθρώπους που έχετε στα χέρια σας, έτσι;  Τόσο απάνθρωπα;»

Και ο κουίσλινγκ αφού τον κοίταξε απορημένα τον ρώτησε τι εννοεί.  «Αυτό που κι εσύ ακούς, ουρλιάζει από τον πόνο και τα μαρτύρια ο άνθρωπος που εσείς τον βασανίζετε», του απάντησε ο Σαμαράκης.

Ο κουίσλινγκ τότε με ένα σαρκαστικό μορφασμό του είπε:

«Χα! Ρε βλάκα, δεν ουρλιάζει από πόνο κανένας, ηλίθιος είσαι που το νομίζεις, αυτοί που εμείς ‘περιποιούμαστε’ δεν έχουν το κουράγιο ούτε κιχ να κάνουν».

Τότε ποιος ουρλιάζει, ξαναρώτησε ο Σαμαράκης, για να πάρει την έτοιμη απάντηση:

«Ο βασανιστής, ρε κόπανε, αυτός που τώρα βασανίζει ουρλιάζει από ευχαρίστηση, από ηδονή γι’ αυτό που κάνει, μπήκες τώρα;»

Όταν ο Σαμαράκης βγήκε από την Ειδική Ασφάλεια, κατατσακισμένος αλλά ζωντανός, σήκωσε τα μάτια του να δει το όνομα του μικρού εκείνου δρόμου:

                                   

 ΟΔΟΣ 
ΕΛΠΙΔΑΣ 

Αυτό ήταν το όνομα του μικρού στενού που είχε στήσει το ‘στρατηγείο’ της η Ειδική Ασφάλεια.

(Γρηγοριάδης, Σ. (1982). Συνοπτική Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης (1941- 1945). Αθήνα: Καπόπουλος.

Σαμαράκης, Α. (1996). 1919-. Αθήνα: Ελευθερουδάκης. )