Παράλογο; Ε, όχι και τόσο...

Τα τελευταία τρία χρόνια ζούμε (σ’) ένα θέατρο του παραλόγου.

Μας είπαν ότι αν βγούμε από το ευρώ θα γυρίσουμε στη δεκαετία του1950.  Αυτό το πετύχαμε, σύμφωνα με όλα τα στατιστικά δεδομένα, εντός της ζώνης του ευρώ!

Μας είπαν ότι αν επιστρέψουμε στη δραχμή θα χρεοκοπήσουμε.  Και αυτό το καταφέραμε εντός της ζώνης του ευρώ: είμαστε χρεοκοπημένοι εντός ευρώ και χωρίς ευρώ (στην τσέπη)!

Μας μιλούν για ανάπτυξη, έχοντας στο μυαλό τους αναπτυξιακά μοντέλα Ινδίας και Κίνας.  Άρα, αναφέρονται σε ανάπτυξη που αφορά μόνο στους βιομήχανους και στους τραπεζίτες και όχι στο λαό. 

Παρόλα αυτά ούτε την κινέζικη ούτε την ινδική ανάπτυξη βλέπουμε ακόμα.

Η ανεργία εκτινάσσεται, προκαλώντας ανθρωπιστική κρίση, αλλά οι πολιτικοί περί άλλων τυρβάζουν.

Με τα καταστροφικά μέτρα που εφαρμόστηκαν την τελευταία τριετία βλάφτηκαν ανθρώπινες ζωές, το περιβάλλον, η ίδια η χώρα, που, τάχα, για αυτή όλοι νοιάζονται.

Και τώρα τελευταία διαβάσαμε το εξής μοναδικό: θα απολυθούν 15000 δημόσιοι υπάλληλοι και θα προσληφθούν ισάριθμοι υπάλληλοι.

Επομένως δημοσιονομικό όφελος μηδέν. 

Και διερωτόμαστε γιατί;

Φυσικά, οι επίορκοι, αποδεδειγμένα, υπάλληλοι πρέπει να είχαν ήδη αποχωρήσει.  Και να αναζητηθούν ποινικές ευθύνες σε εκείνους που τους κρατούν στη δουλειά. 

Αλλά υπάρχουν 15000 επίορκοι;  Όχι.  Τότε; 

Μα τα πράγματα είναι απλά.

Κατ’ αρχάς, απολύοντας δημόσιους υπάλληλους διαμορφώνεις μια κατάσταση γενικευμένης ανασφάλειας.  Κανείς και πουθενά δεν είναι σίγουρος ή βέβαιος για τίποτα.  Καλώς ήρθατε, λοιπόν, στη μεταμοντέρνα εποχή.

Ταυτόχρονα, στέλνεις ένα μήνυμα προς όλους: δεν υπάρχει κανένας εργασιακός νόμος, καμιά σύμβαση που να μη μπορεί το κράτος να καταπατήσει, αλλάξει, διαλύσει, συνθλίψει.  Επομένως, δεν υπάρχει για κανέναν και πουθενά εργασιακή ασφάλεια.

Τσακίζοντας το δημόσιο, εύκολα διαλύεις τον ήδη αλωμένο ιδιωτικό τομέα.  Αφού, εκεί βασιλεύει η ασυδοσία των αφεντικών, θα βασιλέψει κι εδώ. (Φυσικά, έχεις προοικονομήσει να κάνεις καλή δουλειά, μέσω των ΜΜΕ, σπέρνοντας τη διχόνοια και τη λοιδορία ανάμεσα στους εδώ κι εκεί, έτσι ώστε ο ένας να χαίρεται όταν βγαίνει του άλλου το μάτι, και πάντως να μην οργανώνονται και παλεύουν μαζί για να αλλάξουν το σύστημα.  Στους τυφλούς βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι).  

Τέλος, προσλαμβάνοντας με συμβάσεις εξάμηνες και οχτάμηνες επιτυχόντες του ΑΣΕΠ πετυχαίνεις τρία πράγματα:

1.     Διαγράφεις τη μονιμότητα (ανύπαρκτη πια, έτσι κι αλλιώς).

2.     Πληρώνεις χαμηλότερους μισθούς και, το κυριότερο,

3.     Διαμορφώνεις σχέσεις εξάρτησης των ανθρώπων από τα κόμματα, ώστε να ελπίζουν σε επαναπρόσληψη άμα τη λήξει της σύμβασής τους. 

Δηλαδή, δημιουργείς κομματικούς στρατούς την ώρα που τα κόμματα φυλλοροούν από οπαδούς και στελέχη.

Ταυτόχρονα, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, από τα εκατομμύρια των ανέργων, αρχίζουν να συχνάζουν, όπως παλιά, στα κομματικά γραφεία και να δραστηριοποιούνται στους κομματικούς μηχανισμούς, ώστε να εξασφαλίσουν μια μικροθεσούλα στο δημόσιο τομέα, αφού στην Ελλάδα, ακόμα και ο ιδιωτικός τομέας είναι μισθοσυντήρητοςτου δημόσιου ή τέλος πάντων άμεσα εξαρτώμενος.

Άλλωστε, η εξουσία του πειθαρχικού ελέγχου ρυθμίζει τα μοντέλα σκέψης και συμπεριφοράς, επηρεάζει τα ανθρώπινα σώματα και τις καθημερινές πρακτικές.   

Ιδού, λοιπόν, μερικοί λόγοι  για τους οποίους όλοι συμφώνησαν να θέλουν απολύσεις στο δημόσιο.  Και όσο περισσότερες τόσο καλύτερα. 

Ζούμε, λοιπόν, ή όχι το θέατρο του παραλόγου, αφού ο εκσυγχρονισμός του κράτους δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά άλωση, ξανά και ξανά, του κράτους από τους κομματικούς σχηματισμούς.  Κομματικοί σχηματισμοί, οι οποίοι ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, αλλά είναι τόσο εθισμένοι στην εξουσία, που αδυνατούν να αναλάβουν το βάρος και το κόστος της ευθύνης τους και να διαλυθούν, ως όφειλαν.

Κάτι που ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του επιθυμεί και θέλει.  

Κώστας Κυριάκης