[έρχονται τα ποιήματα]

από τον βαθύ αναστεναγμό

το αχ και το όι όι μάνα μου

έρχονται τα ποιήματα

καράβια με μαύρα πανιά

που ρίχνονται απελπισμένα

στα κύματα

[ρημαδιό]

 

σπασμένα τζάμια

ξεχαρβαλωμένα παράθυρα

ρημαγμένες πόρτες

αόρατα έντομα να σέρνονται

αγριόχορτα

που κερδίζουν ξανά τον χαμένο χώρο

τις νύχτες

παράξενα τριξίματα

δίνουν ζωή

στα ραγισμένα πατώματα

ανάμεσα στις ρωγμές

και στα χαλάσματα

καμιά φορά

με το ελαφρύ

φύσημα τ’ ανέμου

ξυπνούν και χάνονται

τέρατα και λαχτάρες

Θυμήσου, σώμα...

 Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

 Κ. Π. Καβάφης

Body #1, Lorenzo Belenguer (2016)

 

[μας έφαγαν]

 

μας έφαγαν

η μουρμούρα και η ζήλια

και οι καλοθελητές

μας έφαγαν

σιγά σιγά

όπως η θάλασσα

τ' ακρογιάλι

[γιατί ποτέ δεν τελειώνω ό,τι αρχίζω]

Διαβάζω, αυτές τις μέρες, βιογραφίες του Νίτσε. Βρίσκω αυτή την εκλεκτική συγγένεια: «Ο Νίτσε, μέσα σε λίγες ημέρες, γεμίζει ένα ολόκληρο τετράδιο με σημειώσεις. Όσο εύκολη ήταν η αρχή, τόσο θα δυσκολευτεί να αποτελειώσει τη δουλειά που είχε βάλει μπροστά του» (Αλεβύ, χχ. : 124) – μια εξήγηση, αυτού του κοινού μας χαρακτηριστικού, υπάρχει λίγες σελίδες πριν (σ. 121): «[…] να τελειώνει κάτι γέμιζε πλήξη τον Νίτσε. αυτό που του άρεσε ήταν ν’ αρχίζει, οι καινούριες προοπτικές.»

Το ίδιο και ο Λεονάρντο. Σημειώνει στη βιογραφία του ο Αϊζάκσον: «Προτιμούσε τη σύλληψη από την εκτέλεση. […] Δυσκολευόταν να επικεντρωθεί στο παρόν επειδή του αποσπούσε την προσοχή το μέλλον» 

Και σε μένα συμβαίνει αυτό. Ξεκινώ με τόσο ενθουσιασμό μια καινούρια περιπέτεια γραφής, κι ύστερα από λίγο την εγκαταλείπω. Τα ηλεκτρονικά μου αρχεία είναι γεμάτα με σημειώσεις και σχεδιάσματα και σχεδόν ολοκληρωμένα κείμενα για εκατοντάδες άρθρα και μελέτες. Γιατί; Γιατί αφήνω την περιπέτεια της γραφής ανολοκλήρωτη; Αφενός, επειδή έχω σκεφτεί τόσο εντατικά και εκτατικά πάνω στο ζήτημα για το οποίο κρατώ σημειώσεις που μόλις μέσα σε λίγες μέρες κάθε σκέψη πάνω σε αυτό καταντά πληκτική και μάλλον αδιάφορη –βαριέμαι ακόμη και να τη σημειώσω. Σαν να εξαντλήθηκε ότι ήθελα να πω για αυτό και δεν βρίσκω το λόγο να ασχοληθώ άλλο μαζί του, ενώ ήδη το μυαλό μου ερεθίζεται από κάποια καινούρια και πολλά υποσχόμενη προοπτική… Αφετέρου, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, με τρομάζουν τα ολοκληρωμένα πράγματα, επειδή μου θυμίζουν τον θάνατο… Ίσως, ασυνείδητα, για αυτό με έλκουν τόσο πολύ, άλλωστε, τα αποσπάσματα, τα θραύσματα σημειώσεων από τα αρχεία των συγγραφέων, τα πάρεργα…

On the stream of life

 

Hugo Simberg

Η πρώτη γουλιά καφέ

 

Ζεστός καφές το πρωί.

Είναι αυτός που σε κάνει να σηκώνεσαι από το κρεβάτι, αλλά και να συνεχίζεις τα όνειρα της νύχτας.

Καμιά φορά και τους εφιάλτες της.

Η πρώτη γουλιά καφέ.

Αυτή που θα καθορίσει αμετάκλητα τη διάθεση της μέρας.

Δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες θα ακολουθήσουν αλλά καμιά δεν θα είναι σαν την πρώτη γουλιά.

Αρχίζουν να ξυπνούν νοσταλγίες, να ζωντανεύουν  φιλοδοξίες, να ανασταίνονται επιθυμίες…

Όμως,

Σαν τον καφέ και η ζωή, που λέει και ο Λάσκαρης.

Μόνο οι πρώτες ρουφηξιές

αξίζουν.

Ωστόσο, είναι αυτές, οι πρώτες ρουφηξιές καφέ το πρωί, που σου υπενθυμίζουν όλη τη μακριά μέρα πως  

από ’να τίποτα γίνεται ο παράδεισος, 

από μια, την πρώτη το πρωί, γουλιά καφέ.

3 πίνακες του Alfred Freddy Krupa

 

Easter Morning Sun 2020 (COVID-19 artwork no.3)

The free bird (COVID-19 artwork no.2)

Girl masked in a transparent gray gauze costume (COVID-19 artwork no.1)

4 αποσπάσματα από τον Αρχίλοχο

είμαι πολεμιστής συνοδός του βασιλιά Άρη

αλλά και τα όμορφα δώρα των Μουσών γνωρίζω

 --------------

 

ψυχή, ψυχή μου που βρίσκεσαι σε δεινή θέση

πιασμένη μέσα στην εχθρική ενέδρα

σύνελθε και αντιμετώπισε τους εχθρούς

μ’ ασάλευτο θάρρος^.

μην καυχηθείς φανερά αν νικήσεις

και αν πάλι ηττηθείς

μη θρηνείς στο πάτωμα του σπιτιού σου,

να χαίρεσαι βέβαια στη χαρά και να λυπάσαι στη λύπη

αλλά με μέτρο. Να ξέρεις τον ρυθμό που κυβερνά τα ανθρώπινα 

 

-------------

 

κάποιος από τους Σαΐους χαίρεται τη λαμπερή μου ασπίδα,

που άφησα αθέλητα στους θάμνους^.

έσωσα όμως τον εαυτό μου. Τι με νοιάζει αλήθεια η ασπίδα πια; Φτάνει που έσωσα το κεφάλι μου. Σύντομα άλλη λαμπρότερη θα αποκτήσω

 

---------------

 

 

δεν συμπαθώ τον δήθεν σπουδαίο στρατηγό που τρέχει ανοίγοντας τα μεγάλα του κανιά

και γαυριά για τα μαλλιά και τα περιποιημένα μούσια του,

μου αρέσει καλύτερα να είναι συνεσταλμένος και έστω ραιβός, αλλά να εμπνέει ασφάλεια και θάρρος καρδιάς

 

[απόδοση: κκ]