[δολερή πλάνη]

δολερή πλάνη

δεσμώτης της μορφής σου

νύχτα και μέρα

[θέρος θάλασσα θάνατος]

νότιος άνεμος να υγραίνει το δέρμα της θάλασσας

νεράιδες να ταξιδεύουν στα υποθαλάσσια βασίλεια

από κάπου μακριά μια μουσική

κυμάτων ή γλάρων αξεχώριστα

γλιστράς από του δελφινιού τη ράχη

της Ραχήλ ο θρήνος

βυθίζεσαι όπως βυθίζεται κανείς στ’ όνειρο

ή σε κορμί που θέλει να το κατακτήσει

για μια στιγμή

δάκτυλα ν’ ανοίγουν της θάλασσας το δέρμα

στο κόκκινο γέρμα

και πάλι να χάνονται

προς την πλευρά των πολλών

η μουσική κόπηκε απότομα

απόκοσμα

εδώ που ταξιδεύεις

δεν φτάνει πια

το φως του ήλιου 

Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο, μαθητή του Βούδα

Aνεπίληπτα επήρε το μαχαίρι
ο Aτζεσιβάνο. K' ήτανε η ψυχή του
την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι.
Kι όπως κυλά, από τ' άδυτα του αδύτου
των ουρανών, μες στη νυχτιά έν' αστέρι,
ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι,
έτσι απ' τα στήθη πέταξε η πνοή του.



Xαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε.
Γιατί μονάχα εκείνοι π' αγαπάνε
τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία,
μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι
της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ,
που γέρνει πια, με θείαν αταραξία! 

Άγγελος Σικελιανός

Λυρικός Βίος, Ε΄

Ίκαρος, 1968