Από την εκπαίδευση στη μαθητεία

[Αναδημοσιεύω σήμερα ένα παλαιότερο σημείωμά μου (γύρω στο 2010), το οποίο θεωρώ συγκυριακό σε σχέση με το νέο-παλιό-λύκειο που προωθεί ο χειρότερος (και, μη ξεχνιόμαστε, διορισμένος) υπουργός παιδείας, από καταβολής του νεότερου ελληνικού κράτους.]

Παρακολουθώ με αρκετό ενδιαφέρον τις απόψεις που διατυπώνει ο κ. Κύρτσος (άλλος ένας απόφοιτος του περίφημου LSE) για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και ειδικότερα τις προτάσεις που ενίοτε καταθέτει για την υπέρβαση και έξοδο της χώρας από αυτό το σκοτεινό τούνελ της ύφεσης και της ανυποληψίας, από το οποίο διερχόμαστε συλλήβδην οι Έλληνες τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια.

Θα εστιάσω σε δύο σημεία: αφενός στη θέση του για την άρση της μονιμότητας και το ‘ψαλίδισμα’ των μισθών στο δημόσιο τομέα και αφετέρου στην άποψη να πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, ώστε να εκριζωθεί το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών.

Καταρχάς, θα αναφερθώ στην ιδιότητα του κ. Κύρτσου, επειδή πιστεύω ότι έχει πάντα σημασία να δούμε ποιος είναι αυτός που λέει κάτι.  Ο κ. Κύρτσος είναι επιχειρηματίας και ως επιχειρηματίας επιδιώκει, στη λογική κόστους – οφέλους, να αναπτύξει την κερδοφορία των επιχειρήσεών του μέσα από τη μείωση του λειτουργικού κόστους και επομένως και της μισθοδοσίας των υπαλλήλων του.  Και τι πιο βέβαιο από το γεγονός ότι μια μείωση μισθών στο δημόσιο, σε επίπεδα προ ΟΝΕ εποχής, θα συμπαρασύρει και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα σε επίπεδα ‘τρέχα γύρευε’.  Ο κ. Κύρτσος δεν επικεντρώνει την προσοχή του εκεί που πραγματικά ‘νοσεί’ ο δημόσιος τομέας και δεν είναι άλλο από τη σχέση του με τις κρατικοδίαιτες ιδιωτικές επιχειρήσεις και όχι με τον μισθό –πείνας του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων, εξαιρούνται βέβαια οι συνδικαλιστές και διάφοροι κομματικοδιορισμένοι πρόεδροι οργανισμών.  Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν αναπτύχθηκε ένας ισχυρός αυτόνομος και ετερόφωτος ιδιωτικός τομέας, αφού το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου ‘τροφοδοτείται’ από ‘δημόσια έργα’, συχνά ‘υπερκοστολογημένα’.  Το ζήτημα δεν είναι οι μισθοί στην Ελλάδα, ούτως ή άλλως χαμηλοί, αλλά ότι οι επιχειρηματίες, οι οποίοι θα έπρεπε να επιδιώκουν πραγματική ανάπτυξη και επομένως θέσεις εργασίας, αναζητούν ‘εύκολο’ δημόσιο χρήμα, το οποίο πορίζονται με ‘άδηλους’ τρόπους, και εξαθλιωμένους ‘ευέλικτους’ κακοπληρωμένους εργαζόμενους.

Και εδώ έρχομαι στη δεύτερη πρόταση του κ. Κύρτσου.  Να πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές, ώστε να εκριζωθεί το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών.  Φυσικά, αυτό θα μπορούσε να εκλείψει αύριο το πρωί, αφού οι γραμματείες των σχολών θα μπορούσαν να διαγράψουν όποιον φοιτητή δεν έχει κάνει επανεγγραφή τα τελευταία 5 έτη και να ‘κλείσει’ το ζήτημα αυτό, που πράγματι εξελίσσεται σε ‘πληγή’ της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα.  Η πρόταση όμως του κ. Κύρτσου έχει άλλες αφετηρίες.  Στην Ελλάδα, όπως και αλλού στον κόσμο, φαίνεται ότι η άνοδος της μεσαίας τάξης πνέει τα λοίσθια και ήγγικεν η ώρα της εφαρμογής του ‘κάθε κατεργάρης στον πάγκο του’.  Οι μελλοντικοί ευέλικτοι (flexibility) εργαζόμενοι, για την είσοδό τους στο ‘θαυμαστό κόσμο’ της καπιταλιστικής εξαθλιωτικής και αλλοτριωτικής εργασίας,   θα έχουν καταθέσει την ‘αμοιβή’ τους, κάτι περίπου σαν κατάρτιση, πάντως όχι εκπαίδευση (κάτι που σημειωτικά παραπέμπει σε κριτική σκέψη), σε μαθητεία.    

Επιστροφή σε έναν κόσμο που όλοι πιστεύαμε ότι με τα καλά και τα κακά του αφήσαμε πίσω μας.