Ας αναφερθούμε επίσης σε κάτι που αποτέλεσε συχνά αντικείμενο δικαιολογημένων κριτικών: τον παιδαγωγικό θεσμό. Δεν βλέπω που είναι το κακό στην πρακτική κάποιου ο οποίος, στο πλαίσιο ενός καθορισμένου παιχνιδιού αλήθειας, καθώς γνωρίζει περισσότερα από έναν άλλο, του λέει τι πρέπει να κάνει, τον μαθαίνει, του μεταδίδει γνώσεις, του διδάσκει τεχνικές. Ζητούμενο είναι περισσότερο να εξετάσουμε πώς μπορούν να αποφευχθούν σε τέτοιες πρακτικές (όπου αναγκαστικά παρεμβαίνει η εξουσία, που δεν μπορεί να ταυτιστεί καθεαυτή με το κακό) διάφορα φαινόμενα κυριαρχίας που έχουν σαν αποτέλεσμα ένα πιτσιρίκι να υποτάσσεται στην αυθαίρετη και αχρείαστη εξουσία ενός δασκάλου, ή ένας φοιτητής να εξαρτάται από έναν αυταρχικό καθηγητή κλπ. Πιστεύω ότι πρέπει να θέσουμε αυτό το πρόβλημα με όρους κατευθυντήριων αρχών δικαίου, ορθολογικών τεχνικών διακυβέρνησης και ήθους, πρακτικών εαυτού και ελευθερίας.
Μ. Φουκώ, Η ηθική της επιμέλειας εαυτού ως πρακτική της ελευθερίας (Μτφρ. Τ. Μπέτζελος), από Το μάτι της εξουσίας, Βάνιας, 2008, σ. 384)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.