[το ξέχασμα]

ποια μέρα ήταν που με σκότωσες

δε μπορώ να θυμηθώ

ήταν άνοιξη ή χειμώνας

ή τι φορούσα

θυμάμαι όμως

τα μάτια σου

τι σκληρά που ήταν τα μάτια σου

γεμάτα μίσος

τα μάτια σου

έλαμπαν μέσα σ’ εκείνο το δανεικό αυτοκίνητο

που κάποτε στέγαζε την αγάπη μας

θυμάμαι ακόμα

πως πέταξες το σώμα μου νεκρό

σε κάποια στροφή

και θεέ μου

με τι ταχύτητα

φωτός θα έλεγες

εξαφανίστηκες

εξακολουθώ να μη θυμάμαι

τη μέρα που με σκότωσες

ήταν άνοιξη ή χειμώνας

τι χρώμα είχαν τα μαλλιά σου

το σχήμα του προσώπου σου
τα τραχιά σου χέρια

και τ’ όνομά σου