Στην παρούσα έρευνα
μελετάμε μια ομάδα νέων εκπαιδευόμενων (18 – 25 χρονών), οι οποίοι,
αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της ανεργίας, της ετερο- και υποαπασχόλησης
και της ατελούς ένταξης στην αγορά εργασίας, επέλεξαν στρατηγικά την
επιστροφή στην εκπαιδευτική διαδικασία, μέσα από τη συμμετοχή τους στα
προγράμματα σπουδών των Δημόσιων Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης.
Μέσα από αυτοβιογραφικά αναστοχαστικά σημειώματα διερευνούμε α) γιατί
επέλεξαν ως στρατηγική διαχείρισης στην κρίση τον αναπροσανατολισμό των
εκπαιδευτικών τους προσόντων και των επαγγελματικών τους γνώσεων, β) το
νόημα που δίνουν στην έννοια της εκπαίδευσης και πώς σημασιοδοτούν την
επιστροφή τους σε αυτήν, γ) τις συνέπειες της κρίσης στην επιλογή
συγκεκριμένων γνωστικών αντικειμένων και δ) τις ικανότητες που
επιστρατεύουν τα υποκείμενα ώστε να συμφιλιώσουν τις ατομικές τους
βιογραφίες με τη ρευστότητα και τον πλουραλισμό των πολιτισμικών
αντινομιών της κοινωνικής ζωής. Για την ανάλυση των αυτοβιογραφικών
αφηγηματικών σημειωμάτων εφαρμόζουμε ένα σύνθετο εννοιολογικό συνδυασμό,
αντλώντας από τη λογοθεωρία, την κοινωνιολογία του κινδύνου, της
εξατομίκευσης, και της επισφάλειας, τη θεωρία του Bourdieu για το
habitus και την έννοια της γενεάς του Manheim.
Για να διαβάσετε το άρθρο, εδώ
Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο: Βιτσιλάκη, Χ., & Γουβιάς, Δ. (Επιμ.) (2018). Ανιχνεύοντας την Κρίση. Επιλεγμένα κείμενα από τις εισηγήσεις του 2ου Πανελληνίου Συνεδρίου Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης. Αθήνα: Gutenberg.
