[ο γέρος]

 

Είχε χάσει πια για τα καλά τα μυαλά του, αλλά στα πόδια ακόμα και 20χρονος δεν τον έφτανε. Ορισμένως, αυτό ήταν και το πρόβλημα. Κάποιος έπρεπε να τον προσέχει διαρκώς, ακόμα και στον ύπνο του, που λέει ο λόγος.

Αποφάσισα να προσλάβω μια γυναίκα, από την Αρμενία, για να τον εξυπηρετεί. Καλή γυναίκα, πρόσχαρη, δουλευταρού και αξιέπαινη μαγείρισσα. Και τι λαχανοντολμάδες και σουτζουκάκια σμυρνέικα δεν φάγαμε από τα χέρια της!

Μια φορά όμως η Αρμένισσα ξέχασε να κλειδώσει την πόρτα της κουζίνας που οδηγούσε στον κήπο. Ο γέρος μπαινόβγαινε από τον κήπο στην κουζίνα και πάλι πίσω στον κήπο ολόκληρο το πρωινό. Αυτό δεν ήταν πρόβλημα, αφού ο κήπος είναι ‘τυφλός’ και περιφραγμένος και πάνω στις ψηλές του μάντρες αναρριχώνται πολλά φυτά – και μια μοβ βουκαμβίλια χάρμα οφθαλμών και ψυχής ανάπαυσης.

Που ήταν το πρόβλημα; Η Αρμένισσα για να με ευχαριστήσει (της είχα κάνει πρόσφατα μια χάρη που μου ζήτησε για κάποια συγγένισσά της) είχε φτιάξει ένα ταψί μπακλαβά, τον είχε κόψει διαγώνια, και τον είχε αφήσει να κρυώνει πάνω στη νησίδα της κουζίνας. Ο γέρος μπαινοβγαίνοντας από τον κήπο στην κουζίνα, κι αφού είπαμε ότι είχε χάσει τα μυαλά του κι όλα του φαίνονταν διαρκώς καινούρια, κάθε φορά που έμπαινε στην κουζίνα αναφωνούσε «Α, μπακλαβάς» και κατάπινε κι από ένα κομμάτι ως που έφαγε ολόκληρο το ταψί.

Κάναμε πολύ γέλιο τότε, επειδή, πράγματι, αυτό ήταν πολύ αστείο κι ο γέρος τη γλίτωσε με ελαφρά αδιαθεσία και διάρροια.

Καθόλου αστείο, όμως, δεν ήταν όταν βρίσκοντας κάπου αφύλακτες τις ταμπλέτες για τη λεκάνη της τουαλέτας, τις πέρασε για καραμελίτσες και τις κατάπινε τη μια μετά την άλλη.

Στο νοσοκομείο άφησε την τελευταία του πνοή, θα έλεγες μάλλον ευτυχισμένος, αφού νόμιζε ότι έτρωγε τις αγαπημένες παιδικές του καραμελίτσες.

Την Αρμένισσα από τότε δεν την έχω δει ούτε κι έχω νέα της.