Εν εσπέρα [1917]

Πάντως δεν θα διαρκούσανε πολύ. Η πείρα
των χρόνων με το δείχνει. Aλλ’ όμως κάπως βιαστικά
ήλθε και τα σταμάτησεν η Μοίρα.
Ήτανε σύντομος ο ωραίος βίος.
Aλλά τι δυνατά που ήσαν τα μύρα,
σε τι εξαίσια κλίνην επλαγιάσαμε,
σε τι ηδονή τα σώματά μας δώσαμε.

Μια απήχησις των ημερών της ηδονής,
μια απήχησις των ημερών κοντά μου ήλθε,
κάτι απ’ της νεότητός μας των δυονώ την πύρα·
στα χέρια μου ένα γράμμα ξαναπήρα,
και διάβαζα πάλι και πάλι ως που έλειψε το φως.

Και βγήκα στο μπαλκόνι μελαγχολικά —
βγήκα ν’ αλλάξω σκέψεις βλέποντας τουλάχιστον
ολίγη αγαπημένη πολιτεία,
ολίγη κίνησι του δρόμου και των μαγαζιών.

 

Κωνσταντίνος Καβάφης

[είμαι μεροληπτικός άνθρωπος]

 

Από τότε που μου ’δωσε το βιβλίο ο Σμολ (ενν. του Γιάκομπσεν τον Νιλς Λιν), θύμωνα φοβερά και επί μεγάλο χρονικό διάστημα για τις υπογραμμίσεις διαφόρων χωρίων. Είμαι μεροληπτικός άνθρωπος: γιατί μόλις ανακάλυψα, ότι οι υπογραμμίσεις αυτές πήγαζαν από «Σένα», τα συναισθήματά μου μεταμορφώθηκαν στα αντίθετά τους^. μιαν απ’ αυτές τις υπογραμμίσεις τη φίλησα.

 

[Klee, P. (1985). Τα ημερολόγια 1898 - 1918. Τόμος Α. Μτφρ. Γ. Δ. Κεντρωτής. Αθήνα: Νεφέλη. Βιβλιοθήκη της Τέχνης]