Ένας από τους λόγους που επικαλέστηκε η υπουργός Παιδείας για το άνοιγμα των σχολείων (10/1/2022) ήταν:
«Για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών μας, τα οποία είναι πολύ σημαντικό να λειτουργούν στο φυσικό τους χώρο, με τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς τους».
Δηλαδή, α) η κυβερνώσα τάξη ενδιαφέρεται δήθεν για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών των λαϊκών οικογενειών και β) το σχολείο αποτελεί «φυσικό» χώρο των παιδιών, όπως ακριβώς οι χώροι εργασίας είναι ο «φυσικός» χώρος των αναλώσιμων εργαζομένων.
Και τα δύο επιχειρήματα είναι έωλα, από κοινωνιολογική και παιδαγωγική σκοπιά.
Αρκεί για το πρώτο να πει κανείς ότι αν υπήρχε αυτό το ενδιαφέρον τα σχολεία μας δε θα θύμιζαν ιδρύματα φυλακισμένων, θα είχαν ψυχολόγους, κοινωνιολόγους κτλ,, θα ακολουθούσαν διαφορετικό διδακτικό παράδειγμα (κι όχι της φλύαρης απομνημόνευσης), κτλ.
Για το δεύτερο, ακόμα κι έτσι να είναι το 'φυσικό' δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο μιας κανονιστικής ορθολογικής λογικής. Το σχολείο, ωστόσο, δεν αποτελεί τον φυσικό χώρο των παιδιών. Το σχολείο είναι μια παρωχημένη ιστορική κατασκευή της νεωτερικότητας, το οποίο είναι δυσλειτουργικό, αν όχι άχρηστο, στην εποχή της ύστερης νεωτερικότητας. Χρειάζεται μια άρδην αλλαγή εκπαιδευτικού παραδείγματος.
Εξάλλου, τίποτα δεν είναι φυσικό. Ούτε, πια, η ίδια η φύση.
