[ο αντισπισιστής Λαπαθιώτης]

Το Πάσχα ήταν για μένα (κι εξακολουθεί να είναι) περίοδος οδύνης, σπαραγμού, με το φριχτό και βδελυρό εκείνο έθιμο του σφαξίματος των πιο αθώων ζώων, των αγαπημένων μου προβάτων. Ιδίως το Μεγάλο Σάββατο, βούλωνα τ' αυτιά μου με βαμπάκι, να μην ακούω τα βελάσματά τους. Ήταν εποχή που την περίμενα με μίσος εναντίον των ανθρώπων, με λύσσα μυστική, και μ' αγανάκτηση. Το φρικαλέο αυτό έθιμο είχε τελείως εξοβελισθεί από το σπίτι μου...

(Ν. Λαπαθιώτης, Η ζωή μου. Απόπειρα συνοπτικής αυτοβιογραφίας. Αθήνα: Κέδρος, 2009, σσ. 199 - 200).

[Εγκαταλείπω την ποίηση θα πει φυγομαχώ]

Εγκαταλείπω την ποίηση θα πει φυγομαχώ
Θα πει αφήνω τον Θεό ανυπεράσπιστο
Μπροστά στις προελαύνουσες στρατιές
του Σατανά
Εγκαταλείπω την ποίηση θα πει φυγομαχώ
Θα πει αίρω κάθε οντολογική προϋπόθεση ελευθερίας 
Και ασάλευτος αφήνομαι να με καταπιεί το κενό που απλώνεται Δυτικά μου
Εγκαταλείπω την ποίηση θα πει φυγομαχώ
Θα πει ατάραχος παρατηρώ τους ανθρώπους να σηκώνουν τον Σταυρό του Μαρτυρίου
Χωρίς εγώ να συνεισφέρω τον δικό μου οβολό πόνου
Εγκαταλείπω την ποίηση θα πει φυγομαχώ
Θα πει δεν περιμένω πια Ανάσταση

[Koi No Yokan]

είσαι
το προϋπάρχον μέλλον μου

[δεκαεπτά χαϊκού + 1 σχόλιο]

1.

η νύχτα πλοίο

στη θάλασσα των άστρων

σάλπισμα ψυχής

2.

πετούν οι γλάροι

πάνω απ' τα κύματα

λευκές ελπίδες

3.

φιλί σταφύλι

μενεξελί το δείλι

ψυχή στα χείλη 

4.

αλμυρό κορμί
στον αγίνωτο ήλιο
οφθαλμών χάρμα

5.

στάξε μελάνι
στ' άσπρο χαρτί η νύχτα
γίνεται πλωτή

6.

μηλένιο δείλι
χιμαιρικά τα χείλη
λάγγεμα στείρο

7. 

και πάλι το φως
αποστάζον γλυκασμό
εκφαντορία

8.

μες στο σώμα μου
παίζοντας πεντόβολα
με τον θάνατο

9.

λευκό το χιόνι
αιώνιος θάνατος
που πεθαίνουμε

10.

τυφλό ποτάμι
ξεχειλίζει κουφάρια
πικρή Ελένη

11.

λησμονήθηκε
στην άβυσσο της ψυχής
βαθύ πράσινο

12.

αθανασίας
ατέρμονο ταξίδι
τα δάχτυλά σου

13.

μητρίδας χώμα
η στενόφυλλη ελιά
όπως κι εσύ

14.

ένα και δύο
και τρία και τέσσερα
ιδού ο κόσμος

15.

η καρδιά ήλιος
ζώο μέσα στο ζώο
φως αείζωον

16.

απόν στο παρόν
αυτό που δεν υπάρχει
είναι ωραίο

17.

ιώ τ' ανθρώπινα
σπόγγος υγρός τα σβήνει
ελαφρή σκιά

1η δημοσίευση στο Fractal

[στην τέχνη, γενικά, στην ποίηση ειδικότερα, δεν υπάρχει, δεν πρέπει να υπάρχει, κάποια κανονιστική θεωρία. ή κάποια ιδεοληπτική αντίληψη για τη φύση και τον ρόλο της. ούτε πορευόμαστε στην ποίηση με τη λογική του μπακάλη ή του αστυνόμου. και όταν χρησιμοποιούμε κάποια παραδοσιακή ή 'εξωτική' κλειστή στιχουργική φόρμα, επιχειρούμε, ή τουλάχιστον εγώ επιχειρώ, να γεφυρώσουμε στοιχεία της ξένης παράδοσης με ντόπια. οπότε η μορφή, η οποία μπορεί να λειτουργεί και ως μια ειρωνική αντίστιξη, στην αλληλεπίδρασή της με το περιεχόμενο, υποβάλλει καινούριους τρόπους μορφοποίησης των ερεθισμάτων, διανοητικών και ψυχικών. προς επίρρωση καταθέτω ένα άρθρο του Δήμου Χλωπτσιούδη, ενός έγκυρου και έγκριτου μελετητή της ελληνικής ποίησης, για την εξέλιξη του ελληνικού χαϊκού, ο οποίος και σχετικοποιεί το ‘πνεύμα’ του. άλλωστε και μόνο η σχετικότητα και ‘δυτικοποίηση’ της μορφής του χαϊκού υπονομεύει το συμπέρασμα ενός καθαρού ‘πνεύματος’ χαϊκού. έχω τη γνώμη ότι σε ζητήματα τέχνης –και όχι μόνο-‘ουσίες’ και ‘απόλυτα’ δεν έχουν θέση]

[ήταν ωραία πάνω στον βράχο]

ήταν ωραία πάνω στον βράχο ’κείνο
το σούρουπο
ο ουρανός μαβής και στο βάθος του
πύρινες φλόγες
βγαλμένες έλεγες από την κόλαση του Δάντη
πήρε τα λόγια μας ο αέρας
και χαθήκαμε
κουρασμένα γατιά
πίσω από το μαύρο παραπέτασμα της νύχτας
που τύλιγε την πολιτεία
της απώλειας
στα χείλη μας έκαιγε
το τελευταίο τσιγάρο
αδύναμη υπόσχεση μιας ζωής
που πια θα είναι
ξυπνητός θάνατος