(απείρως περισσότερο)

το πρωί που ξύπνησα εσύ είχες φύγει
χάιδεψα κάπως αφηρημένα το σχήμα της μορφής σου που είχε πάρει ο αέρας
σκέφτηκα ότι καλύτερα που έφυγες
έτσι απερίσπαστος θα αποδυθώ στα έργα της τέχνης
έτσι θα με κερδίσει η τέχνη της ποίησης 

(κι όμως απείρως περισσότερο θα προτιμούσα
το ζεστό βαθούλωμα του κορμιού σου δίπλα μου στο στρώμα)

[σπαράγματα I]

[Ι]

είμαστε όπως η μοίρα των φύλλων του φθινοπώρου
που πεθαίνουν ένα ένα κι όλα μαζί

[ΙΙ]
όλοι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο,
ειδικά εκείνοι που ζουν σαν να έχουν ήδη πεθάνει

[ΙΙΙ]
βουτώντας και ξαναβουτώντας στην ίδια θάλασσα
έμαθα πώς να πεθαίνω
σειρά σου τώρα

Goya, Átropos (1819 - 1823)