Zafon, C. R. (2004). Η σκιά του ανέμου. Μτφρ. Κατερίνα
Ρούφου. Αθήνα: Λιβάνης.
«Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη χαραυγή που ο
πατέρας μου με πήγε για πρώτη φορά στο Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων. […]
Αυτός ο χώρος είναι ένα μυστήριο,
Ντανιέλ, ένα ιερό. Το κάθε βιβλίο, ο
κάθε τόμος που βλέπεις, έχει ψυχή. Την
ψυχή αυτού που το έγραψε και την ψυχή αυτών που το διάβασαν και έζησαν και
ονειρεύτηκαν μαζί του. Κάθε φορά που ένα
βιβλίο αλλάζει χέρια, κάθε φορά που κάποιος γλιστράει το βλέμμα του πάνω στις σελίδες
του, το πνεύμα του διευρύνεται και δυναμώνει».
Ένα
βιβλίο μυστηρίου, έρωτα, πολιτικής και βιβλιοφιλίας –και όλα αυτά σε γενναίες
δόσεις. Πρόκειται για δυο παράλληλες
ιστορίες, του Ντανιέλ και του Χουλιάν, που συνυφαίνονται στον καμβά της Βαρκελόνης,
της πόλης που «μπαίνει κάτω από το πετσί
σου και σου κλέβει την ψυχή, χωρίς να το καταλάβεις». Το μυθιστόρημα οργανώνεται με δυαδικές αντιθέσεις,
τύχη/αναγκαιότητα, καλό/κακό, φίλος/εχθρός, αγάπη/έρωτας, μίσος/πάθος κ.ά. Η πλοκή του συντίθεται από πολλές και έντονες
ανατροπές και οι ζωντανές περιγραφές του καταφέρνουν και διαμορφώνουν μια
ατμόσφαιρα μυστηρίου και μαγείας, ενώ οι διάλογοι υποβάλλουν ένα (ελαφρύ) φιλοσοφικό
και ψυχολογικό κλίμα. Δεν θα διηγηθώ την
υπόθεση, επειδή «θα ήταν σαν να περιέγραφα
έναν καθεδρικό ναό λέγοντας πως είναι ένα σωρός από πέτρες που καταλήγουν σε
σχήμα κωνικό». Ωστόσο, αν και η
δέση του είναι πολύ καλή, η λύση του το αδυνατίζει κάπως. Επίσης, θα κέρδιζε περισσότερο αν ήταν κάπως πιο ευσύνοπτο, χωρίς αυτές τις κάπως μακροσκελείς –και προβλέψιμες- παρεκβάσεις.
υγ.
πολύ κακό εξώφυλλο.
