[δεκαεπτά χαϊκού + 1 σχόλιο]

1.

η νύχτα πλοίο

στη θάλασσα των άστρων

σάλπισμα ψυχής

2.

πετούν οι γλάροι

πάνω απ' τα κύματα

λευκές ελπίδες

3.

φιλί σταφύλι

μενεξελί το δείλι

ψυχή στα χείλη 

4.

αλμυρό κορμί
στον αγίνωτο ήλιο
οφθαλμών χάρμα

5.

στάξε μελάνι
στ' άσπρο χαρτί η νύχτα
γίνεται πλωτή

6.

μηλένιο δείλι
χιμαιρικά τα χείλη
λάγγεμα στείρο

7. 

και πάλι το φως
αποστάζον γλυκασμό
εκφαντορία

8.

μες στο σώμα μου
παίζοντας πεντόβολα
με τον θάνατο

9.

λευκό το χιόνι
αιώνιος θάνατος
που πεθαίνουμε

10.

τυφλό ποτάμι
ξεχειλίζει κουφάρια
πικρή Ελένη

11.

λησμονήθηκε
στην άβυσσο της ψυχής
βαθύ πράσινο

12.

αθανασίας
ατέρμονο ταξίδι
τα δάχτυλά σου

13.

μητρίδας χώμα
η στενόφυλλη ελιά
όπως κι εσύ

14.

ένα και δύο
και τρία και τέσσερα
ιδού ο κόσμος

15.

η καρδιά ήλιος
ζώο μέσα στο ζώο
φως αείζωον

16.

απόν στο παρόν
αυτό που δεν υπάρχει
είναι ωραίο

17.

ιώ τ' ανθρώπινα
σπόγγος υγρός τα σβήνει
ελαφρή σκιά

1η δημοσίευση στο Fractal

[στην τέχνη, γενικά, στην ποίηση ειδικότερα, δεν υπάρχει, δεν πρέπει να υπάρχει, κάποια κανονιστική θεωρία. ή κάποια ιδεοληπτική αντίληψη για τη φύση και τον ρόλο της. ούτε πορευόμαστε στην ποίηση με τη λογική του μπακάλη ή του αστυνόμου. και όταν χρησιμοποιούμε κάποια παραδοσιακή ή 'εξωτική' κλειστή στιχουργική φόρμα, επιχειρούμε, ή τουλάχιστον εγώ επιχειρώ, να γεφυρώσουμε στοιχεία της ξένης παράδοσης με ντόπια. οπότε η μορφή, η οποία μπορεί να λειτουργεί και ως μια ειρωνική αντίστιξη, στην αλληλεπίδρασή της με το περιεχόμενο, υποβάλλει καινούριους τρόπους μορφοποίησης των ερεθισμάτων, διανοητικών και ψυχικών. προς επίρρωση καταθέτω ένα άρθρο του Δήμου Χλωπτσιούδη, ενός έγκυρου και έγκριτου μελετητή της ελληνικής ποίησης, για την εξέλιξη του ελληνικού χαϊκού, ο οποίος και σχετικοποιεί το ‘πνεύμα’ του. άλλωστε και μόνο η σχετικότητα και ‘δυτικοποίηση’ της μορφής του χαϊκού υπονομεύει το συμπέρασμα ενός καθαρού ‘πνεύματος’ χαϊκού. έχω τη γνώμη ότι σε ζητήματα τέχνης –και όχι μόνο-‘ουσίες’ και ‘απόλυτα’ δεν έχουν θέση]