Περί Συνεδρίων

Ας υποθέσουμε ότι είσαι υποψήφιος διδάκτορας ή μεταπτυχιακός φοιτητής ή εκπαιδευτικός ή ερευνητής ή γουατέβερ.

Και θέλεις να δείξεις μέρος της δουλειάς σου σε κάποιο συνέδριο.

Ωστόσο…

Για να πληρωθούν οι μετακινήσεις και η διαμονή των συνέδρων, δηλαδή οργανωτική, κριτική, επιστημονική επιτροπή, πρέπει ο σύνεδρος ή εισηγητής που δεν ανήκει στις παραπάνω κατηγορίες να καταθέσει ένα ποσό.

Επίσης, ο ίδιος να πληρώσει εισιτήρια, διαμονή, φαγητό κτλ. αν το συνέδριο δεν γίνεται στον τόπο κατοικίας του, ενισχύοντας βέβαια με το γλίσχρο εισόδημά του τον ακαδημαϊκό ή συνεδριακό τουρισμό, αλλά αποδυναμώνοντας τα δικά του οικονομικά.

Εσύ, λοιπόν, ως εισηγητής καταβάλεις το κόστος του συνεδρίου και τα έξοδα των συνέδρων και εισηγητών των διαφόρων επιτροπών. (Παρένθεση: εκτός από τα παιδιά των οργανωτικών επιτροπών, συνήθως φοιτητές ή μεταπτυχιακοί που έχουν πιαστεί στην ίδια παγίδα, οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους κατέχουν μια, δυο ίσως και τρεις θέσεις –κάποιοι πιο καπάτσοι φτάνουν και τις πέντε, έξι- και φυσικά αμείβονται αδρά για να περιφέρονται δώθε κείθε να κάνουν ανακοινώσεις που στη πλειοψηφία τους δεν αφορούν κανέναν άλλο πέρα από τη ματαιοδοξία τους και τον υπερφίαλο εγωισμό τους. Κλείνει η παρένθεση).  

Παράλληλα, για να παρουσιάσεις με αξιοπρέπεια τη δουλειά σου έχεις αφιερώσει κάμποσες δεκάδες ή εκατοντάδες εργατοώρες –φυσικά χωρίς να αμειφτείς.

Η εισήγησή σου θα γίνει άρθρο που θα δημοσιευτεί στα πρακτικά, θα το καταγράψεις στο βιογραφικό σου και πιθανόν κανείς άλλος ποτέ δε θα ασχοληθεί μαζί του.  Αν, όμως, είσαι τυχερός (και έχεις γερές γνωριμίες) το άρθρο σου θα κυκλοφορήσει σε κάποια συλλογική έκδοση από μεγάλο εκδοτικό οίκο, με λαμπρό τίτλο και επιμέλεια του τάδε γνωστού καθηγητή.  Φυσικά, ποτέ δεν θα εισπράξεις δεκάρα τσακιστή από συγγραφικά δικαιώματα. 

Ουσιαστικά έχεις πληρώσει ένα σκασμό χρήματα για να προσθέσεις μια – δυο γραμμές στο βιογραφικό σου και έχεις ξοδέψει απίστευτες ώρες που θα μπορούσες να τις είχες αξιοποιήσει διαφορετικά χωρίς να λάβεις ούτε ένα σεντ.

Επίσης, ούτε αξιόλογες γνωριμίες θα κάνεις στο χώρο του συνεδρίου, αφού τα πηγαδάκια που σχηματίζονται από ‘γνωστούς’ προσπαθούν να εντυπωσιάσουν άλλους ‘γνωστούς’ αστέρες του χώρου και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν μαζί σου –σχεδόν περνάς αόρατος ανάμεσά τους.    

Ο ακαδημαϊκός κόσμος, ο οποίος πολλές φορές είναι κριτικός απέναντι στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο κυριαρχίας, το αναπαράγει στην πιο σκληρή, αποκρουστική και εκμεταλλευτική λογική του.   

Τώρα, γιατί κάποιος να δεχτεί να συμμετέχει σε μια τέτοια ιστορία, νομίζω, ότι έχει απαντήσει σε αυτό ο A. Afonso ικανοποιητικά:με την ελπίδα του μελλοντικού πλουτισμού, να γίνεις δηλαδή εσύ χαλίφης στη θέση του χαλίφη. 

Αντί να πληρώσω τη συμμετοχή μου στο τελευταίο συνέδριο που ετοιμαζόμουνα να πάω αγόρασα μια μπάλα και πήγα με την κόρη μου να παίξουμε ποδόσφαιρο.

Ήταν η πρώτη φορά που ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου εδώ και καιρό…

 

υγ. όσο για τη δουλειά μου τη διαθέτω ελεύθερα στον οποιοδήποτε στο διαδίκτυο