[ο αντισπισιστής Λαπαθιώτης]

Το Πάσχα ήταν για μένα (κι εξακολουθεί να είναι) περίοδος οδύνης, σπαραγμού, με το φριχτό και βδελυρό εκείνο έθιμο του σφαξίματος των πιο αθώων ζώων, των αγαπημένων μου προβάτων. Ιδίως το Μεγάλο Σάββατο, βούλωνα τ' αυτιά μου με βαμπάκι, να μην ακούω τα βελάσματά τους. Ήταν εποχή που την περίμενα με μίσος εναντίον των ανθρώπων, με λύσσα μυστική, και μ' αγανάκτηση. Το φρικαλέο αυτό έθιμο είχε τελείως εξοβελισθεί από το σπίτι μου...

(Ν. Λαπαθιώτης, Η ζωή μου. Απόπειρα συνοπτικής αυτοβιογραφίας. Αθήνα: Κέδρος, 2009, σσ. 199 - 200).