Ποίημα για τον Λάζαρο

Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι, Λάζαρε^.

ό,τι κι αν γίνει, σφάλματα Αθήνας, Βάρκιζας, βάσης, ηγεσίας,

όσο κι αν λυσσάξουν να μη γυρίσει η σελίδα απ’ το ημερολόγιο

έστω κι αν τα νησιά μας αδειάσουνε τουρίστες με πατριώτες

έστω κι αν μόλις πάει ν’ ανοίξει ο ουρανός ένας λοχαγός τον κλείσει

δε γίνεται, με χρόνια με καιρούς…

Μπορεί να περάσουνε πολλοί χειμώνες παγωμένοι στα ξόδια συντρόφων

χρόνια «τάξης και ασφάλειας», καλοζωισμένων αντρόγυνων,

παιδιών σαν μπουρεκάκια

μα πάλι κάτι θάχει μείνει, μια ξεχασμένη φράση, παλιό σύνθημα,

λίγες νότες καλά κρυμμένες από θεριό τραγούδι του βουνού,

κάποιοι θαμμένοι κάλυκες, ένας κόκορας, μια κάνη που θα γίνουνε

περίστροφο,

σκόρπια άτομα ηλίου, χρήσιμα για την αλυσιδωτή σύντηξη.

Και τότε, Λάζαρε, αλίμονο, θάβγει πια ο Κριτής με την τραγιάσκα,

οπότε μας βλέπω να περνάμε όλοι σε εξάδες κάτω απ’ το μπαλκόνι του

να ζυγιστούμε^. ποιητές, πατεράδες, έμποροι, φοιτητές, εργάτες,

στραβοί-κουτσοί

να κριθούμε για ό,τι θάχουμε δώσει, ό,τι είπαμε, πότε κιοτέψαμε,

πόσους πήραμε στο λαιμό μας, τι πίναμε, τι τρώγαμε τόσο χρόνια.

Τότε –ευτυχώς κι αλίμονο- δε θάχει πια άλλη σωτηρία

για όλους εμάς τους μπαγαπόντες της επανάστασης.  

Γιάννης Καρατζόγλου, ΔΞΘ, Θεσσαλονίκη 1975