Το τέλος του σχολείου

Το ερώτημα είναι απλό: αν εξυπηρετεί πια και τι αυτός ο ξεχαρβαλωμένος και αναχρονιστικός ιδρυματικός θεσμός της υποχρεωτικής εκπαίδευσης;

Οι γνώσεις που προσφέρονται στο σχολείο είναι σε μεγάλο βαθμό παρωχημένες και κυρίως άχρηστες για τη ζωή των μικρών αλλά και μεγαλύτερων παιδιών και μάλλον δεν εξυπηρετούν καθόλου την οικονομική διάσταση του νεοφιλελευθερισμού.  

Η πειθαρχία, ίσως και άλλα μέτρα καταναγκασμού, όπως του υποχρεωτικού συναγελασμού, του πρωινού ξυπνήματος κτλ. μάλλον αλλότρια φαίνονται σε σχέση με τα σύγχρονα ατομικιστικά εργασιακά ιδεώδη.

Από τη μια, λοιπόν, το καπιταλιστικό σχολείο φαίνεται να μην μπορεί να εξυπηρετήσει το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα.

Από την άλλη, ο εκπαιδευτικός θεσμός εμβολιάζεται με συντηρητικές ιδεοληψίες, απότοκα της νεωτερικότητας, οι οποίες συναρθρώνονται με τα νεοφιλελεύθερα αξιώματα σε ένα παράξενο μείγμα ριζοσπαστικού συντηρητισμού (π.χ. από τη μια ελεύθερες αγορές και ελεύθερη διακίνηση προϊόντων και από την άλλη κλειστά και περιχαρακωμένα σύνορα).

Οι παραπάνω εναντιότητες καθιστούν τον σχολικό θεσμό παρωχημένο και αναχρονιστικό. Ανάμεσα όμως σε αυτούς τους δύο δρόμους, οι οποίοι στην απόληξή τους είναι μονόδρομος, ανοίγεται πλήθος άλλων εναλλακτικών εκπαιδευτικών διαδρομών.

Το σχολείο, ως ιδρυματικός θεσμός, το σχολείο με κάγκελα, το αναχρονιστικό σχολείο πρέπει να τελειώσει. Και τη θέση του να πάρει το ανοικτό στην κοινότητα σχολείο, το σχολείο χωρίς τοίχους, το διαδραστικό σχολείο, ευρύτερα το σχολείο της επιλογής, στο οποίο οι μαθητ(ρι)ές θα μπορούν να εκπαιδεύονται με τον τρόπο και στον χρόνο που μπορούν και επιθυμούν.

Στα καθ’ ημάς αυτό σημαίνει να πάψει ο γραφειοκρατικός εναγκαλισμός και στραγγαλισμός του σχολείου από το κράτος, με ταυτόχρονη διαφύλαξη της εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού,  και, παράλληλα,  να αποδεσμευτεί το σχολείο από μια μονογραμμική αφήγηση, αφήνοντας χώρο έκφρασης στην αυτονομία ώστε οι διάφορες και επιμέρους ταυτότητες να μπορούν να αναπνεύσουν πιο ελεύθερα…