Το άνοιγμα των σχολείων στην εποχή του SARS-COV2

 Η απόφαση του ανοίγματος σε λίγες ημέρες των σχολείων είναι μια απόφαση πολιτική, η οποία υπαγορεύεται από τις ανάγκες της οικονομίας κι όχι από το ζήτημα της δημόσιας υγείας.

Τα σχολεία θα ανοίξουν για να μπορούν οι γονείς να έχουν κάπου να αφήνουν τα παιδιά τους (κουστωδιακή λειτουργία του σχολείου) και εκείνοι να πηγαίνουν στις δουλειές τους.

Πρώτα η οικονομία έπειτα ο άνθρωπος και η δημόσια υγεία.

Αυτό ονομάζω πολιτική επιλογή, δηλαδή κάτι που δεν είναι κάποια φυσική αναγκαιότητα.

Αυτή είναι η αλήθεια, μια αλήθεια όμως την οποία οι μηχανισμοί της εξουσίας πρέπει να εξωραΐσουν με λόγια όπως: το σχολείο είναι ο φυσικός τόπος των παιδιών, το σχολείο είναι δικαίωμα, στο σχολείο τα παιδιά κοινωνικοποιούνται κ.ά., για να γίνουν πιστευτοί.

Κι όμως, το σχολείο έχει ιστορία επομένως δεν είναι ο φυσικός τόπος των παιδιών, η εκπαίδευση είναι δικαίωμα όχι η σχολειοποίηση, στο σχολείο τα παιδιά κανονικοποιούνται και μαθαίνουν πώς να υποτάσσονται στις κυρίαρχες νόρμες.

Λίγες ημέρες απομένουν για το άνοιγμα των σχολείων κι ακούμε από τους ειδικούς λοιμοξιωλόγους  να μας λένε ότι στο σχολείο τα παιδιά είναι πιο ασφαλή  -ακόμα και 23 – 25 παιδιά μέσα σε μια τάξη (πλας κι ένας εκπαιδευτικός)- από άλλους χώρους συγκέντρωσης των παιδιών. Στις τάξεις – κυψέλες και στις τάξεις – φούσκες είναι ασφαλή κι όχι στις κούνιες, π.χ.

Πομφόλυγες.

Τα παιδιά μέσα στις τάξεις  αλλά και στο σχολείο είναι αδύνατον να τηρούν τις αποστάσεις, που στην περίπτωση αυτής της πανδημίας είναι το νούμερο ένα όπλο για την αντιμετώπισή της (μαζί με το πλύσιμο των χεριών και τις μάσκες). Τα παιδιά θα έρχονται σε επαφή και με άλλα παιδιά εντός (π.χ. ολοήμερο, μαθήματα ειδικοτήτων) αλλά και εκτός σχολείου, επειδή θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στο φροντιστήριο αλλά και στις υπόλοιπες δραστηριότητές τους, αλλά ακόμα και στο σπίτι τους θα έρχονται σε επαφή με τους γονείς τους οι οποίοι θα επιστρέφουν από τη δουλειά τους, στην οποία θα έχουν συναναστραφεί άλλους ανθρώπους κτλ.

Επομένως, τα παιδιά δεν μπορούν να είναι περιορισμένα σε κυψέλες, φούσκες κτλ.  κι έτσι τα παιδιά με τη φυσική τους παρουσία στην τάξη εκτίθενται πολλαπλά στον κίνδυνο μόλυνσης από τον ιό και της μεταφοράς του στο σπίτι τους ή και αλλού.

Τι θα μπορούσε όμως να γίνει;

Καταρχάς να πάψουμε να έχουμε την αντίληψη ότι στο σχολείο αφήνουμε τα παιδιά -το σχολείο δεν είναι πάρκινγκ παιδικών ψυχών. 

Άλλωστε τι κάνουμε τα παιδιά το καλοκαίρι; Στις διακοπές των Χριστουγέννων και το Πάσχα;

Στη βάση αυτής της αντίληψης να δώσουμε τη δυνατότητα και την ευκαιρία στα παιδιά (και στους γονείς τους) να επιλέξουν κι άλλους εναλλακτικούς τρόπους εκπαίδευσης, π.χ. διδασκαλία από το σπίτι, εξ αποστάσεως κτλ.

Ακούστηκε, όμως, για παράδειγμα ότι τάχα η εξ αποστάσεως διδασκαλία ενισχύει τις εκπαιδευτικές ανισότητες.  Ο καθένας μας γνωρίζει ότι το σχολείο είναι ο καθρέφτης των κοινωνικών ανισοτήτων που αντανακλά στις εκπαιδευτικές ανισότητες-άρα για να ανατρέψουμε τις τελευταίες πρέπει πρώτα να εκθεμελιώσουμε την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων- και επομένως είναι αστείο να ισχυριζόμαστε ότι αν όλα τα παιδιά έχουν φυσική παρουσία στο σχολείο, σε αίθουσες κλουβιά και σε προαύλια φυλακές, οι εκπαιδευτικές ανισότητες ελαττώνονται.

Ακολουθώντας κάποια εναλλακτική εκπαιδευτική διαδρομή, όποια παιδιά θέλουν, και οι τάξεις θα αποσυμφορηθούν και θα ενισχυθεί η σκουριασμένη φαρέτρα του εκπαιδευτικού μας συστήματος με νέες μεθοδολογίες και θα θεμελιωθεί το δικαίωμα για τα παιδιά και τους γονείς τους στην επιλογή, εφόσον το επιθυμούν, μιας μη τυπικής εξω-συστημικής εκπαίδευσης (η οποία είναι δημοκρατικό τους δικαίωμα).

Ειλικρινά, μου είναι αδύνατο να κατανοήσω πως σε ένα δημοκρατικό κράτος επιβάλλουμε σε όλους την υποχρεωτική σχολειοποίηση  εκθέτοντας, στην παρούσα φάση της πανδημίας, τα παιδιά αλλά και τους γονείς τους σε τεράστιο κίνδυνο.

Επιπλέον, ο υπουργός υγείας ανακοίνωσε ότι από τον Δεκέμβρη θα υπάρχουν εμβόλια. Αξίζει άραγε να εκθέτουμε σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή ενός παιδιού, αφού σε λίγο καιρό θα έχουμε το πολυπόθητο εμβόλιο; Εκείνο που θα μας επιτρέψει να γυρίσουμε ασφαλώς στην προηγούμενη κανονικότητά μας.

Τέλος, σε όλη αυτή την ιστορία τα μόνα που δεν έχουν ερωτηθεί για την εκπαίδευσή τους και τη σχέση τους με τη σχολειοποίηση, αλλά και για τα συναισθήματά τους απέναντι στην πανδημία, είναι τα ίδια τα παιδιά.