Ανθρωποτρίμματα

Η συντηρητική συναίνεση, στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’90, των σοσιαλιστικών κομμάτων και η στροφή προς τον σοσιαλφιλελευθερισμό διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις για την άγρια νεοφιλελεύθερη επέλαση, η οποία σάρωσε στο διάβα της κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας και πολιτικής ελευθερίας. 

Ήδη από τις προηγούμενες δεκαετίες, γύρω στα ’70 και ’80, είχε ξεκινήσει, με προμηθευτές τα ΜΜΕ και τις θεωρίες του μάρκετινγκ, η διάχυση μιας ατομικιστικής ιδεολογίας, η οποία αποπολιτικοποιούσε και παθητικοποιούσε κάθε εν δυνάμει αντίσταση σε αυτήν, προβάλλοντας καταναλωτικές εικόνες ηδονισμού και ευωχίας. 

Παράλληλα, μετακύλιε την ευθύνη κάθε έλλειψης στο άτομο, το οποίο δεν ήταν αρκετά ικανό, έξυπνο, άριστο κτλ. για να έχει όλα τα καλά ‘του Αβραάμ και  του Ισαάκ’ που του προσφέρονται απλόχερα από τις αγορές και αρκεί να απλώσει το χέρι του για να τα απολαύσει. 

Σταδιακά, τα άτομα αναδιπλώνονται στον ιδιωτικό τους μικρόκοσμο, σε μια μικροκάψουλα ιδιωτικής ασφάλειας, πολιτικής απάθειας και γενικευμένου κομφορμισμού, ενδιαφέρονται για τα ιδιωτικά τους αγαθά και αδιαφορούν για τα κοινά, τα οποία, με τη συναίνεση διεφθαρμένων κυβερνώντων, καρπώνονται μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.  

Η εκχώρηση όμως της ελευθερίας για την ασφάλεια θα έχει δραματικές συνέπειες.  Καθώς οι πολυεθνικές εταιρείες μονοπωλούν τις αγορές –και επομένως την οικονομία – τις αναγορεύουν ως τον μοναδικό θεό στον οποίο όλοι -άτομα, κράτη και κυβερνήσεις- πρέπει να θύουν. Έτσι, τα μονοπώλια με τη δυνατότητα ανεξέλεγκτης κίνησης κεφαλαίων και πόρων διαβρώνουν και απορρυθμίζουν σύνορα και έθνη, κατορθώνουν να κατεδαφίζουν δικαιώματα εργασίας, ασφάλειας και ελευθερίας, και ταυτόχρονα να έχουν καταστροφικές συνέπειες στο οικοσύστημα και στο περιβάλλον.  
  

Η αγορά, η νέα θεότητα του σύγχρονου κόσμου, αποικειοποιεί το φαντασιακό των ατόμων και υπαγορεύει –από μόνη της ή εξυπηρετώντας τα συμφέροντα κάποιων;- τους όρους του παιχνιδιού.  Ενός παιχνιδιού που καλεσμένοι δεν είμαστε όλοι, αλλά μόνο λίγοι, λιγότεροι παίζουν και ακόμη πιο λίγοι κερδίζουν.

Οι υπόλοιποι –τρίμματα και περιττοί- δεν χωρούν στο γήπεδο και πρέπει να αποβληθούν. 

Στην αρχή αποβάλλονται άνθρωποι από χώρες εξωτικές, στην άλλη πλευρά του κόσμου, Χιλή, Νικαράγουα, Ισημερινός… Αργότερα, ολοένα ακούγονταν ονόματα πιο οικεία και χώρες πιο κοντινές που κι αυτές απέβαλαν ανθρώπους γιατί ήταν περιττοί, δεν χωρούσαν στο γήπεδο. 

Ως την ημέρα που η κρίση –το άλλο πρόσωπο της αγοράς- ενέσκηψε και στη δική μας χώρα και ζητούσε να αποβάλουμε ανθρώπους…

Και εμείς αποβάλλουμε… γιατί ακόμα δεν ήρθε η σειρά μας να αποβληθούμε από το γήπεδο και επειδή έχουμε ξεχάσει τι θα πει να οργανώνεσαι, να αντιδράς, να διεκδικείς, να αντιστέκεσαι…

Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα στους ογκούμενους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων, δεν είναι οικονομία, δεν είναι τρίμματα.

Οι άνθρωποι είναι αυτοί που μέσα από την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, μέσα από την αγάπη, μπορούν να διαμορφώσουν μια νέα συναίνεση, ένα καινούριο παιχνίδι που να τους χωρά όλους.  Με συγκρούσεις και πολιτικές διαμάχες, όπως είναι φυσικό, αλλά όχι με σχέδια εξαθλίωσης και φυσικής εξόντωσης του Άλλου.

Επειδή ο Άλλος είναι Εγώ. 

Hieronymus Bosch, The last judgement (detail)